Kawa księdza Orione

Człowiek gór

2018-05-04T15:03:00.001+02:00

"Góry oczyszczają i wymagają oczyszczenia.

Góry oczyszczają z egoizmu i samolubstwa,

z zarozumialstwa i pychy.

Góry stanowią wspaniały teren zdobywania

wierności w szukaniu.

Góry uczą szukania, uczą cierpliwości.

Oczyszczają z egoizmu,

gdy trzeba się dzielić kawałkiem chleba, czy kostką cukru,

lub gdy trzeba rezygnować z własnych planów,

by ratować drugiego często nieznanego człowieka.

Człowiekiem gór nie jest ten,

który umie i lubi chodzić po górach,

ale ten, który górami potrafi żyć w dolinach.

Gdy człowiek czuje się jak karzeł wobec ogromu gór

i gdy poznając samego siebie, swoje wnętrze,

swoje możliwości, swoją niewystarczalność,

zdobywa krok za krokiem jedną z najcenniejszych cech ludzkich - pokorę,

która zdobyta w górach, potem owocuje w dolinach.

Właśnie wtedy kiedy na pytanie: po co chodzisz po górach?

jesteś zakłopotany i nie wiesz, co masz odpowiedzieć,

to właśnie wtedy dajesz dowód, że szukasz NIEZNANEGO."

…znalezione w gablocie przy pustelni św. Brata Alberta na Kalatówkach

Ostatnio ciągle mam w życiu „pod górkę”. Aktywności i zobowiązania, wymagające wysiłku, wytrwałości i samozaparcia, decyzje, które trzeba podjąć, drogi, które trzeba wybierać. A do tego nie widać nic dalej, niż do najbliższego zakrętu. I czuję się w tym życiu jak na górskim szlaku…

Życiowe „góry” to życiowe wyzwania. To całe pasmo wyzwań, z których jedno jest większe od drugiego. Każde, oglądane z dołu, napawa lękiem, ale z drugiej strony fascynacją – niosącą obietnicę malowniczej panoramy, jaką można będzie obejrzeć, stojąc na szczycie. Te „góry” to też duchowe walki i pokusy, z którymi trzeba się zmierzyć, często nie jeden raz. To te chwile, kiedy potrzeba dużo wysiłku, by dobrze poprowadzić życie, które jakoś nie chce układać się „samo”. Kiedy co chwilę trzeba odnawiać decyzję, by mimo zmęczenia iść naprzód, nie tracić uważności, by nie zgubić szlaku, wybierać właściwą drogę na skrzyżowaniach, ale i nie zapominać o momentach na postój, regenerację sił, chwilę refleksji nad odcinkiem drogi już pokonanym, i nad widokami, które z tego miejsca życia mogę podziwiać. Ze wszystkich górskich pasm, to właśnie Życie okazuje się najtrudniejszym. I zawsze nie do końca zdobytym.

I chociaż już niejedną górę zdobywałam, i mimo marudzenia na trasie, że droga długa, że zmęczenie dopada - potem byłam dumna z osiągniętego szczytu i nie żałowałam ani kropli wylanego potu – gdy znów szlak zaczyna się wznosić, wysiłek i zmęczenie rodzą pokusę, by zrezygnować, by nie iść już dalej.

Po raz kolejny czuję się jak karzeł wobec ogromu życiowych gór. I każdy krok naprzód uświadamia mi, jak bardzo od mojej decyzji zależy, czy ten krok zrobię, czy się zatrzymam, czy wycofam. Jeszcze nie widzę szczytu. Nie mam szczegółowej mapy ani GPS. Jedyne, co pozostaje, to śledzenie przydrożnych znaków, czasem dobrze widocznym z daleka, a czasem już zarośniętych i trudnych do wypatrzenia. I to, co jeszcze zostaje, to spotykani po drodze ludzie, idący w tę samą stronę, a może ci, którzy jakiś szczyt już w swoim życiu zdobyli, i mogą podzielić się doświadczeniem, ostrzec albo naprowadzić na właściwą drogę. Bez nich, w samotności, długa wędrówka pełna trudów byłaby nie do zniesienia. Góry uczą mnie, że potrzebują kogoś, kto w drodze będzie mi towarzyszył. Życiowe góry uczą mnie, że tylko razem przeżywany trud staje się lżejszy, a tylko razem przeżywana radość może być naprawdę radością.

Jak śpiewa zespół Na Bani - „Góry to nasze spiętrzone marzenia, w górach ludzie jak one rosną ku niebu… góry to ludzie, którzy je niosą w plecaku, ludzie są jak góry, które noszą w sobie”. Czy mam w sobie góry, które chcę zdobywać?

Góry uczą mnie zdobywania wierności w szukaniu. Za każdym razem, kiedy uświadamiam sobie swoją niewierność, kiedy po raz kolejny wiem, że zawiodłam – drugiego człowieka, Boga, samą siebie – to okazja, by zacząć jeszcze raz. I właśnie to „jeszcze raz” - to wierność; wierność, która nie jest nie-upadaniem, ale powstawaniem po każdym upadku, przyznaniem się do błędu, chęcią nawrócenia, ale nie zawrócenia! Nawrócić się - to iść naprzód – właściwym szlakiem! Nawet jeśli znowu odczujesz porażkę (bo ileż można błądzić!?), szczyt czeka na zdobycie! Kiedy słabniesz, nie zawracaj, ale się nawracaj!

Dokąd mnie zaprowadzisz, Życie?

/Podziękowania za inspirację dla s. J. :)/

Do dzieła

2018-04-25T09:25:00.000+02:00

Razem

W Drabinie Jakubowej chcemy wspierać siebie nawzajem na drodze rozwoju osobistego. Na spotkaniach wspólnoty wolontariuszy i podopiecznych bardzo wyraźnie to widać. Uśmiech, słowa otuchy, zachęcanie, dzielenie się wartościowymi treściami - to wszystko działa jak katalizator pozytywnej zmiany. Kiedy czuję, że inni we mnie wierzą, jestem gotowa do działania. Chcę pracować nad sobą. Kilka miesięcy temu powstała wizja rozwoju wspólnoty w ramach struktury, która będzie przygotowywać do realizacji konkretnych zadań, tych zgodnych z predyspozycjami i zainteresowaniami wolontariuszy. Wśród uczestników Drabiny Jakubowej panuje różnorodność ze względu na sytuację życiową, wiek, zawód, umiejętności, doświadczenia, duchowość. Łączy nas pragnienie, żeby ten świat zmieniać na lepszy. Każdy z nas podąża inną drogą, ale razem realizujemy cele DJ. Rozwój osobisty realizowany w grupie osób o podobnych wartościach nabiera nieprawdopodobnego przyspieszenia. Chcemy to wykorzystywać i stworzyć w DJ przestrzeń do tego, żeby wzrastać.

Konkrety

Każdy wyjazd na turnus z podopiecznymi poprzedza seria szkoleń, które przygotowują do podejmowania obowiązków wolontariusza. To podstawa. Na początku roku 2017 posunęliśmy się o szczebel wyżej. Podczas zimowego wyjazdu w góry odbyło się szkolenie dla koordynatorów. Integracja, zabawa, ruch na świeżym powietrzu i zwiedzanie okolic Międzybrodzia Bialskiego sprawiły, że warsztaty z bycia liderem grupy były jeszcze bardziej efektywne. Po sukcesie tej inicjatywy pojawiła się we mnie myśl, żeby podjąć zadanie koordynacji szkoleń w DJ. W ten sposób mogę realizować moje marzenia towarzyszenia ludziom na drodze rozwoju, którą rozumiem jako realizację powołania, drzemiącego w sercu, życie w pełni, czerpanie z bogactwa swoich możliwości. Szkolenia i warsztaty w DJ mają pomóc każdemu wolontariuszowi odkrywać swój potencjał, odnajdować swoje miejsce w życiu i we wspólnocie. Ich celem jest wzrastanie, pobudzanie do pełnej realizacji swoich możliwości.

W grudniu 2017 odbyło się pierwsze szkolenie z udziałem trenerów zewnętrznych. To był owocny czas. Pomimo tego, że jako psycholog wielokrotnie brałam udział w podobnych warsztatach, sama je prowadziłam - byłam zaskoczona. W gronie wolontariuszy dynamika pracy była zdumiewająca. Angażowaliśmy się emocjonalnie, wkładaliśmy w pracę całe serca. Wiem, że to dopiero początek. Nauka w działaniu, podejmowanie nowych wyzwań, to bezcenne doświadczenia. Możemy skorzystać z tego jeszcze bardziej dzięki wspólnym warsztatom, szkoleniom. To jest okazja, żeby podsumować pracę, podzielić się tym czego się nauczyliśmy z innymi, usystematyzować wiedzę i świętować sukcesy. Razem możemy sięgać dalej niż jesteśmy w stanie zobaczyć. Czy drabina ma swój kres?

Cisza jak...

2018-03-21T13:50:00.001+01:00

Ucisz się, posłuchaj...

Jest wiele rodzajów ciszy.
Może być cisza gór albo brzegu jeziora; zachwytu, w którym słowa nie są potrzebne. Jest cisza pełna zdumienia nad historią, która się właśnie wydarza, nad doświadczeniem właśnie przeżywanym.
Może być cisza OBECNOŚCI z przyjacielem - kiedy nic nie trzeba mówić, a po prostu BYĆ. Cisza, która nie krępuje, a wyraża wolność. Przestrzeń na spotkanie – z samym sobą, z człowiekiem, z Bogiem. W takiej ciszy możesz dowiedzieć się, kim jesteś. Usłyszeć swoje myśli i uczucia. Gdy taka cisza dojdzie do głosu – może wydobędzie uśmiech, a może łzy? Ale na pewno wydobędzie prawdę.

Jest jednak też cisza agresywna i walcząca - takie milczenie "cichych dni" pełnych gniewu i zawiści. Cisza ponurej samotności, albo niewypowiedzianego, tłumionego buntu. Cisza pełna lęku o ocenę jakiegokolwiek wypowiedzianego słowa.
Jest cisza tabu – milczenie zakrywające prawdę, próbujące udawać, że czegoś nie ma - bo może „lepiej” (wygodniej?) nic nie powiedzieć, niż przyznać do czegoś, co zburzy jakiś komfort. To taka cisza, która kłamie, chociaż nic nie mówi. Milczenie drżące ze strachu o to, by go ktoś nie przerwał. Milczenie, które staje się więzieniem.
Cisza może być ucieczką – od bolących słów i niewygodnej prawdy. Albo i niewiedzą - gdy nie mówienie jest mądrzejsze od gadania głupot.

Inna cisza to ta z tęsknoty i wyczekiwania, nasłuchująca powrotu. Pełna troski, opiekuńczości. Taka cisza, która jest ostrożna i delikatna, by „nie budzić miłości, póki sama nie zechce”... Cisza serca, które słucha, które jest pokorne i wierne. Cisza serca, które KOCHA. Cisza dająca ukojenie i wolność - by po prostu być w milczącej obecności. Dawać siebie. Towarzyszyć. Trwać. I kochać.

Jest ich więcej.
Cisza jako niema akceptacja, albo sprzeciw na zbyt wiele słów.
Pełna rozpaczy cisza celi osamotnionego oskarżonego, albo wypełniona radością cisza celi klasztoru, w której samotność jest wyborem, a nie wyrokiem.
Jest cisza łona matki i oczekiwania na pierwszy okrzyk życia - i cisza śmierci, i przykrytej wiekiem trumny.

Cisza krzyża z Wielkiego Piątku - i cisza pustego grobu w poranek Zmartwychwstania.

Możesz doświadczyć ciszy modlitwy przy umierającym - albo ciszy będącej śmiercią modlitwy.

Jest cisza-głuchota. Gdy odcięte są bodźce dochodzące z zewnątrz. Gdy nie możesz, nie potrafisz usłyszeć, co mówi do ciebie drugi człowiek, co ty sam mówisz o sobie, co mówi do ciebie Bóg. Głuchota na prawdę, którą ktoś chce ci przekazać.
Jest cisza-niemota. Gdy nie odpowiadasz, chociaż słyszysz. Gdy nie mówisz, choć rozumiesz. Gdy ignorujesz słowa do ciebie wypowiadane. Gdy nie potrafisz, nie chcesz przyznać się do błędu. Gdy odtrącasz relacje. Gdy ignorujesz prawdę, którą możesz poznać. Gdy zamykasz się w swoim światku, ogrodzonym, odciętym od komunikacji. Gdy nie chcesz się komunikować, wchodzić w komunię – wspólnotę. Gdy nie odpowiadasz Bogu.

...
...

Jak w śpiewie potrzeba czasem pauzy – miejsca na oddech, na to, by dźwięk lepiej wybrzmiał - tak w życiu potrzeba ciszy - chwili zatrzymania, refleksji, wytchnienia. By i życie mogło lepiej wybrzmieć. Cisza to przestrzeń na spotkanie z sobą samym, a zarazem przestrzeń do modlitwy, góra spotkania z Bogiem. To cisza szczytu, z którego mogę zobaczyć całą panoramę życia. Z którego Słowo może się ponieść i odbijać echem na kolejnych zboczach.

Cisza... dopuść ją do głosu.

...

Słyszysz?

Po drabinie wyżej zajdziesz cz.II

2018-03-08T16:19:00.000+01:00

Co się dzieje kiedy wchodzisz na Drabinę Jakubową?

Droga prowadzi w górę, jest tylko jeden kierunek. Kiedy zaczynasz poznawać działalność Drabiny Jakubowej (DJ) i angażować się, odkrywasz nowe możliwości. Zbliżasz się do ludzi, razem z nimi pokonujesz fizyczne trudności, ale też ograniczenia które są w Twojej głowie (myśli: "boję się", "nie wiem jak mam zbliżyć się do cierpiącego człowieka, jak mu pomóc", "nie dam rady", "to nie dla mnie", "nie chce mi się", "moja praca nic nie wniesie"). Jeśli podejmujesz wyzwanie, to zyskujesz coraz większą śmiałość i odwagę.
Doświadczenia, szczególnie te dzielone z innymi ludźmi, najbardziej kształtują naszą osobowość, emocjonalność, sposób myślenia i zachowanie. Proces wzrostu osobowego przynosi zdumiewające rezultaty kiedy zaprasza się do niego Pana Boga. On wie najlepiej jakie talenty i w jakim celu nam podarował, jakie pragnienia złożył w nasze serca. Pomaga nam odkrywać powołanie. Słowa Pisma Świętego to najlepszy przewodnik w poznawaniu samego siebie.

Po co poznawać siebie?

Jesteśmy wyposażeni w mechanizmy, które mają bronić naszego dobrego wizerunku i samopoczucia. Nasze EGO to mistrz w samooszukiwaniu. Potrafimy uwierzyć w przekonania, które nie mają potwierdzenia w faktach, tylko dlatego, że tak jest wygodniej, że tak czujemy się bezpiecznie... Kiedy jesteśmy skoncentrowani na sobie zbyt mocno, możemy stać się ślepymi na cały świat, nie zauważyć gdzie jest nasze miejsce w życiu. Myśli skupione wokół JA mogą być największym nieszczęściem człowieka, bo zamykają na relacje.

Co robić?

Szukać prawdy. Otwierać się na ludzi, wychodzić z podwórka EGO na świat.

Jest dla mnie zachwycające, obserwowanie procesu rozwoju człowieka. Jak wiele siły drzemie w każdym z nas. Niezależnie od trudów życia, okoliczności, mamy w sobie wolę do tego, żeby zmieniać samych siebie, stawać się tym, kim chcemy, i jeszcze więcej - żyć takim życiem dla jakiego stworzył nas Bóg. Jeśli wejdziemy na drogę rozwoju, jesteśmy zaskakiwani otwieraniem się kolejnych drzwi, pojawianiem się nieznanych wcześniej możliwości. Rozwój nie ma granic.

Drugi człowiek to nasz towarzysz, ale też motywator. Chcemy się zmieniać, żeby być bardziej zdolni do miłości: do jej dawania, ale też przyjmowania. Rozwój jest tylko drogą do celu. Cieszę się, widząc że Drabina Jakubowa prowadzi do miłości. Rozwijamy się nie tylko dla siebie, ale po to, żeby służyć. Pomagamy sobie w naszych słabościach, każdy jest akceptowany we wspólnocie. Podział na wolontariuszy i podopiecznych jest tylko umową, w rzeczywistości działamy razem.

Każdy z nas może wzrastać dzięki uczestniczeniu w DJ.

Bernadeta

Po drabinie wyżej zajdziesz cz. I

2018-03-02T11:13:00.001+01:00

Życiowe zakręty

Czasami jeden wysłany mail może zmienić życie.

Zaproszenie od nieznajomej osoby. Brańszczyk, wolontariat, wakacje z osobami niepełnosprawnymi. Nie dla mnie... To jest dla tych bezinteresownych, pracowitych, oddanych, szlachetnych ludzi, którym nie brakuje odwagi, żeby dawać z siebie wszystko. Nie moje miejsce, nie wiem kto tam przyjeżdża, za trudne, mam swoje problemy, zbyt wymagające czasowo. A jednak nie wyrzuciłam wiadomości do "kosza". To była taka mała iskierka, która obudziła dawne marzenia o tym, żeby poświęcić się w życiu czemuś, co ma głębszy sens, żeby być komuś potrzebną, żeby żyć nie tylko dla siebie. Iskierka rozpalała coraz bardziej niedorzeczne myśli: pojechać, spróbować, zaryzykować, nie pytać, iść w ciemno.

Nie, to nie dla mnie... Podchodzę do życia bardziej praktycznie, realistycznie. Z moim logicznym umysłem dałam jednak szansę pomysłowi - zadzwoniłam do koordynatorki, żeby zadać kilka pytań i utwierdzić się w przekonaniu, że się nie nadaję. Mam poważne schorzenia, które dyskwalifikują moje zaangażowanie w pracę fizyczną. Po rozmowie okazało się, że to raczej ja siebie samą pozbawiałam wielu życiowych możliwości. W głowie traktowałam siebie jako ofiarę, kogoś kto bardziej potrzebuje wsparcia niż może coś z siebie dać. Brańszczyk był jednak ostatnim miejscem, gdzie ograniczenia fizyczne mogą stanowić jakąś przeszkodę. Zgłosiłam się na wyjazd. I tak to się zaczęło.

Krok za krokiem

Zmywanie naczyń, wspieranie organizacji sylwestra, promocja wolontariatu, towarzyszenie osobom z niepełnosprawnością na rekolekcjach, reprezentacja wspólnoty w radiu i telewizji, aż do organizacji szkoleń dla wolontariuszy - taka jest moja ścieżka w Drabinie Jakubowej. Kiedy to piszę ogarnia mnie zdumienie jak bardzo różni się to od mojej początkowej wizji. Nie podejrzewałam siebie, że będę zdolna do takiego zaangażowania. Odkrywam nieustannie jak wiele mam talentów, cech, które mogę wykorzystywać dla dobra dzieła. Jak wiele jest jeszcze tych, które mogę w sobie wykształcić i rozwijać. Najpiękniejsze jest to, że nie robię tego tylko dla siebie. Wiem, że moja praca przynosi konkretne owoce w życiu ludzi. Niektórzy z podopiecznych przypominają mi co jakiś czas (pomimo długiej, nawet dwuletniej rozłąki), że jestem dla nich ważna, że coś wniosłam do ich życia. Listy od kolegi z turnusu, sms-y z okazji świąt, prezent zrobiony własnoręcznie - to są moje skarby. Równie mocno cieszy mnie zmiana jaką widzę w swoim myśleniu odkąd stałam się wolontariuszką. To między innymi coraz większa chęć wychodzenia do ludzi, otwierania się, nauka bycia sobą, bez względu na ocenę, poczucie, że poprzez moją obecność mogę ubogacić czyjeś życie. Mogłabym rozpisywać się na temat skutków jakie miało w moim życiu podjęcie wyzwania DJ. Niektórych pewnie jeszcze nie dostrzegam.

Gdzie to mnie doprowadzi? Myślę, że nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić.

Drabina Jakubowa

Drabina Jakubowa sięga wysoko - prowadzi do miłości. Nie mam tu na myśli emocji, zmiennych uczuć, porywów serca, reakcji biochemicznych, które działają na nas jak narkotyk. Chodzi tu o coś więcej - o miłość czystą, radosną, ufną, bezinteresowną, nie znającą żadnych granic, odważną, wytrwałą, niezależną od okoliczności, oddaną, prawdziwą, pełną, ożywiającą, sprawiającą, że życie ma sens. Czy taka miłość jest możliwa? Doświadczenie wolontariatu w DJ pokazuje, że tak. Zostaliśmy stworzeni do kochania. Widzę to na twarzach podopiecznych i wolontariuszy. Widzę to w poświęceniu setek ludzi, którzy zapominają o sobie i swoich problemach - by być obecnym tu i teraz, z drugim człowiekiem, który tego najbardziej potrzebuje. Widzę to w postawie wdzięczności podopiecznych, w ich radości i otwartości. Trudno jest mi opisać to doświadczenie. Dziękuję, że mogę brać w tym udział.

Chwała Panu za Drabinę Jakubową!

Bernadeta

Wszystko z miłością

2018-02-19T20:28:00.000+01:00

Niektórzy uważają mnie za nieco szaloną.

Kilka mniej lub bardziej długich podróży autostopowych po Polsce i Europie. Udział w "Jeden z dziesięciu". Pójście do klasztoru i późniejsza rezygnacja. Praca w Krakowie - decyzja podjęta w kilka tygodni...

Szaleństwo, nie?

Gdy moje rówieśniczki wygodnie odpoczywały, ja brałam plecak podróżny, pakowałam się i mówiłam, że jadę w świat. Najczęściej bez pieniędzy, bez zapewnionego noclegu. Z dużą dozą zaufania do Boga i własnej brawury. Bez lęku o i do drugiego człowieka. Przecież ludzie są dobrzy...

Z uśmiechem. Spontanicznością.

Zjeździłam w ten sposób pół Europy - śpiąc pod gołym niebem, pod wiaduktem w centrum (!) Wiednia, na nieczynnych torach kolejowych...

Bóg czuwał. Nigdy nie byłam głodna. Za to spotkałam masę ludzi, często mocno poranionych przez życie, którzy mi swoją troską pokazali, że Bóg jest naprawdę dobry!

Dzisiaj, gdy biegnie 25 rok mojego życia - dla jednych niewiele, dla mnie chyba wystarczająco... - coraz bardziej widzę, że to wcale nie okoliczności zewnętrzne sprawiają, że jestem szczęśliwa.

Moje szczęście nie zależy od ilości odwiedzonych krajów czy wiaduktów, które służyły mi za moje pół-samotne m1. Nie zależy od bycia w klasztorze. Ani od ilości znajomych na fb...

Bo to wszystko wielkie NIC... Jeśli się nie kocha dzisiaj mocniej od wczoraj.

Autostop uczy pokory. Nic mi się nie należy - a jednocześnie Pan Bóg wiele chce mi dać. Jeśli poproszę. Jeśli zapytam. Jeśli się uśmiechnę.

Pamiętam, jak jeden z austriackich meneli - rodowity Polak - zaprowadził mnie do najlepszej miejscówy. Dał jeszcze konserwy rybne i chleb. Na głowę nie padało. Śmierdziało moczem, ale było do zniesienia. Razem z moim kompanem byliśmy szczęśliwi... Nasz "luksus" - zwykła melina pod mostem.

Priorytety zmieniają się, kiedy się zmieniają okoliczności.

Gdy zaczęłam pracować z osobami niepełnosprawnymi, zrozumiałam, że nie liczą się dla mnie pieniądze. One są ważne, fakt. Ale one mi nigdy nie dadzą czułości, one nigdy nie przytulą i nie powiedzą, że dobrze, że jestem.

Kiedy po raz pierwszy doświadczyłam zwykłej prostej miłości, wiem, że NIC WIĘCEJ SIĘ NIE LICZY.

Niż podanie dłoni.

Uśmiech. Szczery uśmiech.

Przytulenie.

Poklepanie po ramieniu.

Motywacja do działania.

I cieszenie się. Najprostsze. Że ktoś zwyczajnie JEST.

Niby banalne?

Podczas autostopu zrozumiałam, że nie dam rady bez drugiego człowieka. I bez kierowców, i bez dobrych ludzi, których"przypadkiem" spotkaliśmy, by po godzinie zaprowadzili nas do domu i zrobili pyszną kolację... I bez kompana podróży. Sama w życiu bym się nie wybrała! A dobry człowiek obok to już 3/4 sukcesu.

Nic poza miłością i nic bez miłości.

Niby banalne?

Odwagi. :)
Niekoniecznie do autostopu, choć... kto wie?

Bóg jest dobry!

błogosławić

2018-02-13T19:34:00.000+01:00

Przyznam się Wam do czegoś...

Kiedy uczyłam się w gimnazjum, a w mojej parafii rozpoczęły się przygotowania do bierzmowania, jednym z ważnych momentów dla nas był wybór imienia. Niektórzy patrzyli tylko na imię – podyktowane sentymentem, innym razem dobrze brzmiące z pierwszym imieniem i nazwiskiem, a jeszcze inne wydawały się dla niektórych egzotyczne (a dobrze jest się czymś odznaczać). Nie zamierzam oceniać tych motywów. Sama przybrałam imię Teresa. I wcale nie dlatego, że żywiłam jakiś szczególny sentyment czy szacunek do św. Teresy z Avila albo małej Tereski od Dzieciątka Jezus. Tak nie było... Nie chciało mi się szukać żadnej świętej, odrzucały mnie wszystkie średniowieczne dziewice męczennice, odpychały zamurowane wizjonerki czy święte z obciętymi piersiami. Matka Teresa była dla mnie bliższa – mogłam ją obejrzeć w telewizji, wydawała się taką prostą, zwykłą siostrą zakonną.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że Jej osoba stanie się dla mnie taka ważna. W życiu bym nie przypuszczała!

Moja starsza siostra, będąca jednocześnie świadkiem podczas przyjęcia Sakramentu Bierzmowania, dała mi książkę o mojej świętej. Nie wiem, jaki był jej tytuł. Autorką była Polka, która spisała jej dzieje w dość prosty, mogłabym powiedzieć infantylny sposób. Jednak wtedy tak nie myślałam, rzecz jasna – i ta prosta książka uświadomiła mi, jak wielkie było Jej zaufanie Panu Bogu. Przecież Matka Teresa założyła zgromadzenie (obecnie znajdujące się na wszystkich kontynentach), nie mając żadnych pieniędzy! Mnie zdarzyło się bez pieniędzy, z zaufaniem do Opatrzności, jeździć kilkukrotnie autostopem po Europie, ona żyła tak przez kilkadziesiąt lat, resztę swojego życia!

Opatrzność… Modlitwa… Zaufanie… Ciemna noc. I Bóg, który przez drugiego mówi, jak bardzo nas kocha!

W kilka miesięcy po moim bierzmowaniu pomyślałam, że chciałabym odwiedzić siostry kalkutki. Wówczas nie miałam pojęcia, że mieszkają też w Polsce. Zaczęłam szukać w internecie. Trafiłam na forum powołaniowe. Dowiedziałam się, co i jak…

przeszłam przez etap liceum, zaczęłam studiować filozofię na krakowskiej 'jagiellonce'…

spakowałam się i... pojechałam!

Pamiętam pierwsze zetknięcie. Maj. Katedra Chrystusa Króla w Katowicach. Koronka do Miłosierdzia Bożego. Siostry, ubrane w swoje sari, obok nich – klęczący mężczyźni. Jak się później dowiedziałam – bezdomni, którym usługują.

Podeszłam do sióstr z dużym plecakiem. Przedstawiam się. Po polsku. Siostry, w przeciwieństwie do mnie, mówiły po angielsku (to jest ich język, którym posługują we wspólnocie), sama wówczas nic nie umiałam powiedzieć.

Szczęść Boże, Agata jestem…
Ale jesteś ładna – zauważyła s. Alban – masz takie długie, śliczne włosy…
Dziękuję. Bardzo chciałam siostry poznać…
Wiesz, jeśli chcesz, możesz przyjechać na come&see, mamy taką możliwość… Pracowałabyś z nami 2 tygodnie…
Wiem, siostro, że tak można. Właśnie to robię.

Bez zapowiedzi. Bez zastanowienia… Cała Agata. (Choć, jak widziałam potem, one baaardzo rzadko odbierają telefon – więc pewnie i tak bym się nie dodzwoniła). Szaleństwo!

Nigdy nie żałowałam mojej decyzji, chociaż były momenty płaczu, pewnego rodzaju niezrozumienia (głównie ze strony sióstr), czegoś, czego w tamtym momencie nie umiałam pojąć. Przyszło z czasem, musiałam nieco dorosnąć.

Wśród wielu wykonywanych przez te 2 tygodnie zajęć – oprócz, oczywiście, modlitwy (po angielsku!) – najbardziej pamiętam, gdy poszłam z siostrami do domu opieki społecznej. Zapamiętałam chyba wszystkie spotkane twarze. Nie wiem, na co chorowały te osoby. Nie wiem, nie pamiętam, ile czasu w tym domu przebywały. Jednak mam przed moimi oczyma ich spragnione czułości oczy, piękne i uśmiechnięte, choć niekiedy oznaczone cierpieniem twarze…

A od tego czasu minęło już prawie 5 lat...

Pamiętam pana, który leżał w łóżku. Na jego ustach gościł uśmiech. A w szyi rurka tracheotomijna – to samo, czym oddychał przed śmiercią Jan Paweł II. Nie mógł mówić, zatem nam błogosławił! Jeden znak krzyża, drugi, trzeci… I ten uśmiech – nie zapomnę do końca życia!

Inny pan – pan Jerzy – powiedział mi, że wyglądam jak anioł. Dokładnie tak samo jak jego zmarła żona. Wzruszenie. Chciał wysłać mi kartkę na święta, po czym powiedział: ale chyba nie dożyję do Bożego Narodzenia, będę się za panią modlił. Chyba zdania dotrzymał. Raz nawet mi się śnił.

Inna kobieta. Wydawałoby się, że mówi totalnie od rzeczy. Coś o medaliku, który dostała na I Komunię. A potem zdrowaś Mario… Ciągle to samo. Wpatrzona w ścianę. Z lekką zadumą. Nie wiem, czy ogarniała rzeczywistość – wiem, że Pan Bóg ogarnie i tę jej prostą modlitwę. Wystarczy Obecność.

======================================

Odkryłam dzisiaj ważną dla mnie rzecz. Niektórzy z moich podopiecznych w Brańszczyku porozumiewają się symbolami Blissa. Zapisane w skoroszycie (jak u Kamila) czy wydrukowane na wózku inwalidzkim. Jeśli chcesz powiedzieć „dziękuję”, „dobrze”, „kocham”, możesz wskazać palcem czy oczami. Dzięki tym symbolom można utworzyć całe zdania, a nawet żarty słowne (jak właśnie w przypadku Kamila).

W języku szkockim słowo bliss oznacza tyle, co… błogosławić! Choć sam system pochodzi od nazwiska człowieka, który to wymyślił, mocno mnie to dzisiaj ujęło.

Jeśli nie umiesz czegoś powiedzieć, jeśli krzyż staje się zbyt ciężki, jeśli cierpienie przygniata cię do wózka inwalidzkiego lub jeśli nie masz ochoty wyjść z łóżka z powodu depresji, możesz pobłogosławić. Najpierw sobie samemu – to, według mnie, najtrudniejsze. Potem drugiej osobie. Tej, której chciałoby się dać w mordę, tej, której nikt dotychczas nie powiedział: jesteś ważna, jesteś cudowna czy kocham cię, chcę dla ciebie jak najlepiej. Pobłogosławić, mówiąc: nie musisz już nikogo udawać, bo ja cię przyjmuję… I ciebie też, Agato, która piszesz ten wpis. Ciebie może najbardziej.

Z doświadczenia wiem, że dzieją się cuda! Jeśli zamiast zabić kogoś słowem, powiemy mu coś miłego. Jeśli zamiast: ale jestem brzydka i mam wory pod oczami, stwierdzę, że dożyłam kolejnego dnia, by móc czynić dobro, móc się uśmiechać czy potrzymać za rękę.

Bez sztuczności. Bez wymuszenia. Po prostu BYĆ.

Doświadczyłam tego szczęścia.

Niesamowicie uwalniające.

Może kiedyś o tym jeszcze napiszę, ale póki co – błogosławię sobie i…

dobrego wieczoru! :)

Podstawy (duchowej) przedsiębiorczości

2018-02-08T10:18:00.000+01:00

Być może gdyby przyszło mi prowadzić firmę, miałabym problem z tym, jak to wszystko „ogarnąć”. Być może, podejmując się giełdowych inwestycji, nie zarobiłabym wielkich kokosów. Być może zwyczajnie nie mam zmysłu do interesów… Gdy w szkole średniej dostałam do wypełnienia test predyspozycji zawodowych, w sferze stanowisk kierowniczych i menadżerskich nie uzyskałam zbyt wielu punktów. Przodował za to „społecznik” i depczący mu po piętach „artysta”. Ale czy to przekreśla moje szanse na przedsiębiorczość?

Prowadzenie firmy to duża odpowiedzialność – za samą firmę, za ludzi, za podejmowane decyzje. A te ostatnie nie przychodzą mi łatwo. Na szczęście, póki co nie muszę kierować przedsiębiorstwem. A samodzielność w podejmowaniu decyzji to coś, czego tak naprawdę dopiero się uczę. Niejednokrotnie wymaga to podjęcia jakiegoś ryzyka, wejścia w jakąś sferę niepewności, odwagi - i tej czasem brakuje.

Ale w życiu duchowym (przynajmniej dla mnie) jest jakoś inaczej. W tym codziennym życiu wiary (i życiu wiarą) - to chyba nawet lubię ryzykować, iść w ciemno, stawiać wszystko na jedną kartę. A czasem tak się po prostu życie układa, że inaczej się nie da - i trzeba zrobić ten szalony „skok wiary”. Kilka takich skoków już nawet w życiu zrobiłam. Ewangelizacja „na żebraka” – 10 dni wędrówki od wioski do wioski, z grupą równie szalonych ludzi, bez pieniędzy, jedzenia i załatwionych wcześniej noclegów, właściwie bez bagażu poza tym, co na sobie - jedynie głosząc Ewangelię i ufając, że Bóg zatroszczy się o całą resztę; przyjeżdżając na studia do zupełnie obcego miasta, nie wiedząc, z czego się tu utrzymam, gdzie właściwie będę mieszkać, powierzając to wszystko prowadzeniu Opatrzności; wyjeżdżając na wolontariat misyjny na Ukrainę, z niewielką znajomością języka i z niewiedzą, co właściwie mnie tam czeka… A Bóg działał cuda!

Codzienność chrześcijanina to w pewnym sensie życie „va banque”. Albo robisz skok wiary, albo stoisz uparcie na krawędzi przepaści - lecz nic ci to nie daje poza rosnącym lękiem, albo w ogóle możesz stchórzyć i uciec. Nie ma bezpiecznego zejścia po jakichś schodkach albo zjazdu kolejką. Albo skok, albo… nic. Jak to mówią, „do odważnych świat należy”.

A może tu chodzi o niebo, nie o świat…?

Jak się ma firmę, to trzeba inwestować – w kadry, szkolenia, remonty, udoskonalenia, unowocześnienia – trochę się tego nazbiera. Inwestycje kosztują, ale z czasem przynoszą korzyści – w postaci zadowolenia klientów, wyrobienia solidnej marki, pozycji na rynku. Trochę na te zyski trzeba poczekać, ale taka już jest natura inwestycji. Ale TRZEBA zainwestować, by móc cieszyć się z zysków. Nie tylko w firmie – w życiu też, również w tym duchowym. Puścić w obrót talenty, dary, zdolności, umiejętności – choć może czasem wygodniej byłoby je zawinąć w chusteczkę i ukryć albo nawet zakopać, z ostrożności i strachu. Ale wtedy się tylko zmarnują, zepsują, zostaną zapomniane i nic z nich będzie. Trzeba zainwestować swój czas, swoje siły, swoje myślenie, swoje uczucia – bo bez nich najlepsze zdolności nie będą miały przestrzeni do tego, by się pomnażać.

Kalkulacje? Zyski? Straty? Krzywa duchowa może wyglądać podobnie jak wykres akcji na giełdzie. Raz w górę, raz w dół, po gwałtownym wzroście nagły spadek lub na odwrót. Ważne, żeby ogólna tendencja była wzrostowa. Bankructwo? Najgorzej!

Są inwestycje, są i kontrole – z bardzo różnych urzędów i instytucji – skarbówka, sanepid itp. A kto mnie skontroluje w życiu duchowym? Bóg wie i widzi wszystko. Nic się przed Nim nie ukryje. Ale to nie księgowy ani pracownik skarbówki, ani tym bardziej - sanepidu. To Bóg. Nie urzędnik. On kocha, nie kontroluje. Nie nałoży ci grzywny za niedotrzymanie twojego postanowienia. Nie wystawi Ci rachunków ani faktur. Nie jest księgowym, skrzętnie zapisującym Twoje grzechy, nakładającym podatek w wysokości pokuty i odsetki jako kary doczesne. Nie zwolni Cię z pracy – bo chrześcijaństwo to nie praca ani zadanie do wykonania, ale relacja, oparta na miłości i zaufaniu. Bóg nie zwolni też nigdy Siebie z miłości do ciebie.

Bóg to także nie kupiec, z którym możesz dobić targu, poprosić o zniżkę albo wymienić towar (ja Tobie, Boże to, a Ty mi tamto).

Bóg to PRZYJACIEL. Jest przy tobie, żeby Ci towarzyszyć na twojej drodze. Od ciebie zależy, na ile Mu zaufasz, na ile tę drogę Mu powierzysz.

Wydaje Ci, się, że to ty inwestujesz (i to jak dużo!): czas dla Boga, siły dla innych ludzi, swoje zdolności i umiejętności dla wspólnoty. A spójrz inaczej – ile ON inwestuje w Ciebie. Ile już zainwestował! Od Niego jest przecież to wszystko, co masz. Czy to wykorzystałeś?

Na czym więc polega ta duchowa przedsiębiorczość?

Przed-się-biorczość – branie czegoś przed siebie, „na klatę”. Branie czegoś z myślą o przyszłości, o tym, co jest przed tobą. Gotowość do działania, do stawiania czoła wyzwaniom.

Czy jesteś duchowym przed-się-biorcą? Co możesz wziąć „przed siebie”, „na siebie”?

Nic dziwnego, że przedsiębiorca ma zwykle dużo na głowie – jakby nic nie miał, to by znaczyło, że nic nie wziął. PRZED-się-biorcy to ci, dla których ciągle więcej jest PRZED nimi, niż za nimi, dlatego zwykle więcej mają rzeczy do zrobienia, niż tych już zrobionych.

Przed-się-wzięcie, to znaczy, że siebie będę musiała „wziąć przed”. Że pójdę do przodu, że coś mnie rozwinie, że samą siebie dotychczasową – wyprzedzę.

Co odważysz się dziś przed-się-wziąć?

Jakie duchowe wyzwanie podejmiesz?

Nie czekaj! Rusz duszę!

paradoks Miłości

2018-01-30T17:11:00.000+01:00

Bóg dał człowiekowi wolną wolę, więc nie może nikogo zmuszać do miłości, Jego trzeba wybrać. To jest paradoks: Wszechmogący, który wszystkiego nie może. Przychodzi i prosi o miłość.

ks. Jan Twardowski

Ostatnio coraz mocniej zdaję sobie sprawę, że istnieje w świecie duży deficyt miłości. Żyjemy, śnimy i umieramy… samotnie. Czekamy, aż ktoś nam powie: kocham cię; aż ktoś zapewni, że jest obok; aż ktoś przytuli, gdy będziemy w potrzebie. Czasem się tak dzieje – jednak nie zawsze i nie u każdego. Samotność nie mija, a pobłębia się. Niby wszyscy o tym wiemy, a jednak… często nie umiemy, nie chcemy, boimy się tę samotność zmniejszyć. Ona przecież nie zawsze jest zła, nie musimy jej tępić.

„Ale żeby chociaż tak nie bolało” – powiedziała do mnie jedna z moich koleżanek. „Chociaż tak…”.

Półtora roku temu zmarł mój dziadek. Rak żołądka, który się do niego przyczepił, strasznie go wyniszczył. Dziadek przez ostatnie miesiące swojego życia jadł przez sondę. Bardzo długo zachował swoją żywotność – i nawet spacerował po kilka kilometrów dziennie. Jednak niedługo przed śmiercią strasznie się pogorszyło. Dziadek zasłabł. Wykryto mu wodę na płucach – „nie opłacało się” już tego leczyć… Dziadek z dnia na dzień słabł coraz bardziej. Wszystkiego, co wokół niego się działo, był świadomy. Również nadchodzącej szybko śmierci… Ale i tego, że jest kochany...

A może przede wszystkim tego?

Przyznam, że wiele lat miałam trudność, aby moich dziadków odwiedzić. Nie wiem dlaczego. Już jako mała dziewczynka omijałam ich dom szerokim łukiem. Buntowałam się, kiedy rodzice chcieli, abym z nimi dziadków odwiedziła. Szczerze mówiąc, w obliczu dziadka choroby, niewiele się w tej kwestii zmieniło. Narastał we mnie lęk. I wstyd do siebie samej: nawet dziadka nie potrafisz odwiedzić, przełamać się, nie kochasz go. Choć tak naprawdę: kochałam go. Modliłam się za niego. Może nie umiałam mu tylko tego powiedzieć…

Zaczęłam o tym rozmawiać. Najpierw z Maćkiem – moim byłym chłopakiem, potem zaufanym psychologiem. Lęk nie mijał, ale w końcu zrozumiałam, że on… właściwie nie może mi nic zrobić, jest jakby poza mną. Maciek zaproponował, że oboje pojedziemy do dziadka. Zgodziłam się – mimo że strasznie się bałam. Pojechaliśmy. W domu u dziadków była smutna atmosfera. Wszyscy płakaliśmy, wiedząc, że dziadkowi niewiele zostało już z „tego” życia. Nie chciałam wchodzić do jego pokoju – bojąc się, że nie spotkam MOJEGO dziadka, takiego, jakiego zapamiętałam sprzed choroby, pół roku wcześniej. Podstępem mojej mamy, która opowiedziała dziadkowi o moim chłopaku, zostaliśmy oboje niejako „wepchnięci” do jego pokoju…

Dziadek siedział na łóżku, wychudzoną dłonią podpierając jednakowo wychudzony policzek. Nie przypominał mi kompletnie tej osoby, którą miałam w pamięci. Postarzał się o jakieś 40 lat (wcześniej wyglądał na 50 [nie miał nawet siwego włosa!], potem na 90…). Jego głos był bardzo cichy. W oczach smutek… Nostalgia… Tęsknota? Dziadek nie chciał umierać. Mówił o tym. W telewizji puszczali reklamy lekarstw chyba na wszystkie dolegliwości, jednak żaden nie mógł mu pomóc. I dziadek reklamy oglądął, i płakał, i buntował się.

Na to wszystko patrzyła z boku moja mama i jej siostra. Pomagały dziadkowi w codziennych czynnościach – niemal do końca, ponieważ sześć godzin przed śmiercią dziadek trafił do puckiego hospicjum. Wiedział, czuł, że jest kochany – mimo wszystko. Mimo swojego alkoholizmu. Mimo tego, że wcześniej niekoniecznie przejmował się rodziną – a na pewno o tym nie mówił. Mimo że alkohol mocno go zniszczył. Mimo że najbliższa rodzina musiała mu bardzo przebaczyć, aby dać mu tyle miłości w ostatnich chwilach.

Gdy siedzieliśmy z Maćkiem u dziadka w pokoju, niewiele mówiliśmy. Nie było to jednak potrzebne. Barbarzyństwem byłoby w tym momencie snucie jakichkolwiek teorii. Barbarzyństwem filozofowanie. Milczenie okazało się najlepszym ratunkiem na samotność. Wtedy przyszedł impuls: przytul go, tylko go przytul.

Kiedy nic już nie możesz zrobić, chyba tylko czułość pozostaje.

Siedząc tak na łóżku i trzymając jego kruche ciało w swoich ramionach, czułam też ogromne bicie serca dziadka. I straszne wzruszenie. Potem lekko dotykałam swoją dłonią jego plecy. „Co ty moje gnaty tak dotykasz?” – zaśmiał się. Zaśmiał, a jednocześnie ucieszył.

Do tego stopnia, że mówił o tym – o czym powiedziała mi i ciocia, i mama – nawet w hospicjum, niedługo przed śmiercią. „Agatka to Agatka”.

Nie zasłużyłam na to – tak po ludzku. Nie zasłużyłam, aby ktoś wspominał moje imię w trakcie ostatnich chwil swojego życia.

Nie zasłużyłam, ale to dostałam.

Miłość. Ona jest, naprawdę, może najpierw tam, gdzie się jej najmniej spodziewamy.

Chciałabym nie zapominać mówić ludziom, że są dla mnie ważni.

Chciałabym pamiętać o tym, jak ważne jest zwykłe przytulenie.

Chciałabym kochać i… czuć się kochana.

Chciałabym, w chwili mojej śmierci, mieć świadomość, że ktoś zwyczajnie JEST.

MIŁOŚĆ.

Ona naprawdę jest…

Tam, gdzie się jej najmniej spodziewamy…

W nas i wokół nas.

Wdzięczność.

Być albo nie być (ogrem)...

2018-01-27T18:42:00.000+01:00

Ogry są zielone, kąpią się w błotku i mają warstwy.

Są takie sfery, w których jestem totalnie zielona – techniczne nowinki, motoryzacja... Nie dość, że zielona, to jeszcze blondynka.

Czasem zdarzy mi się taplać w błotku, kiedy zwlekam ze spowiedzią; albo gdy taplam się w swoich smutkach, zamiast o nich komuś powiedzieć i spróbować spojrzeć na problem z innej strony; kiedy uciekam od obowiązków, a potem szukam dla siebie usprawiedliwienia.

Mam warstwy. O… jako kobieta mam bardzo dużo warstw. 😊 Warstw różnych zachowań, uczuć, emocji, przeżyć, przemyśleń. Te najbardziej zewnętrzne są dostępne dla wszystkich. Trochę niżej są takie, które widzi wielu, ale już nie każdy. Do innych dostęp mają nieliczni, a są i takie, które mam odwagę odkryć tylko przed jedną, może dwiema osobami. Ale jest i ta, do której czasem nie daję dostępu nikomu, nawet sobie samej…

Czyżbym zatem była ogrem?

Ale zacznijmy od początku.

Ogry są zielone, kąpią się w błotku i mają warstwy.

Może i jestem zielona w niektórych kwestiach, ale nie we wszystkich. Nie muszę być przecież specjalistą w każdej dziedzinie. Nie znam się na motoryzacji czy programowaniu, ale to po prostu nie moja działka. Ale na tym, czego uczę się na studiach, trochę się znam. I na tym, co mnie interesuje i co lubię robić (np. śpiew albo rysunek) – trochę też.

Nie chcę być zielona w swojej wierze, w modlitwie, w ani w tym, jak budować relację z drugim człowiekiem. Nie chcę być „zielona” w kochaniu.

Błotkiem się może pochlapię, ale nie traktuję go jako środek czyszczący. Bo w tym błotku jakoś jednak niekomfortowo i nie pachnie zbyt ładnie. Zdecydowanie wolę się wykąpać w czystej wodzie - w końcu jak się myć, to porządnie.

I pomimo różnych oporów, wreszcie powiem komuś o tym, co mnie gryzie. I przyznam się do tego, że coś zaniedbałam. I choć będę się ociągać ze spowiedzią, w końcu do niej dotrę. I to jest dopiero prawdziwe oczyszczenie!

W relacjach z ludźmi czasami noszę różne warstwy - raz mniej, raz więcej – próbując przykryć swoje słabości, niewiedzę, brak umiejętności, lenistwo. Ale na dłuższą metę te warstwy zaczynają trochę ciążyć. Nie chcę zakładać masek. Nie chcę udawać kogoś, kim nie jestem. Nawet jeśli stanięcie w prawdzie jest trudne, wolę to niż uciekanie w głąb siebie (albo od siebie). Chcę stawać przed drugim człowiekiem, bez wkładania kolejnych skór, w których będę się czuć nie swojo, a przez które inni nie będą mnie znali taką, jaka jestem; i nie poznają, kiedy przypadkiem „przyłapią mnie” na byciu sobą. Nie chcę zamykać do siebie dostępu – ani dla człowieka, ani dla Boga.

Więc może nie jestem ogrem?

Ogry są zielone, kapią się w błotku i mają warstwy. I ŻYJĄ W BAJKACH.

Jestem CZŁOWIEKIEM. Nie żyję w bajce.

Prawdziwe życie jest o wiele ciekawsze i bardziej barwne od najpiękniejszej baśni, bardziej pouczające niż najmądrzejszy morał, o większej dramaturgii niż największe dzieła Szekspira, bardziej zaskakujące niż najlepszy film akcji, o wiele misterniej wyreżyserowane od największych hitów światowego kina. A prawdziwy człowiek jest dużo bardziej zdolny i bardziej skomplikowany niż najsprytniejszy ogr. A przede wszystkim – jest PRAWDZIWY.

Bycie CZŁOWIEKIEM to świadome i wolne decydowanie o sobie, i ponoszenie odpowiedzialności za swoje decyzje i ich skutki. Jeżeli człowiek kąpie się w błotku, to nie dlatego, że „taki już jest”, ale dlatego, że na to przyzwala. Jeżeli okrywa się warstwami, jeżeli zakłada na siebie kolejne skóry, jeżeli ukrywa się pod jakąś „tapetą” - to jego wybór, a nie natura.

„Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8, 33). PRAWDA to najpierw ta o mnie samej. Ona wyzwala. Zdejmuje warstwy. Oczyszcza.

Jeżeli kocham, to nie boję się obnażyć i stanąć w całej prawdzie, pokazać tego, co ukryte najgłębiej. Bo tylko w prawdzie jestem wolna do tego, by naprawdę kochać.

I jeżeli kocham, to wiem, że nie muszę udawać idealnej księżniczki, ale mogę być tym, kim jestem. I nie oczekuję wyśnionego księcia z bajki – ale tego, by drugi człowiek był przede mną taki, jaki jest, jaki jest naprawdę.

Mogę być „ogrem” i udawać, że te „warstwy” to moja natura, że to takie fajne - „być jak cebula” . Ale czy na pewno? Czy jeśli ktoś zacznie te warstwy zdejmować jedną po drugiej, nie zacznie płakać?

Czy nie traktuję życia jak bajki, w której próbuję przybrać najbardziej odpowiadającą mi rolę?

Bajki dzieją się daleko, za górami, za lasami, za rzekami. I zazwyczaj dawno, dawno temu. A życie jest TU i TERAZ. Gdzie jestem ja?

Nie bądź ogrem! Bądź człowiekiem!

Bóg kocha! Miłość ufa

2018-01-20T16:08:00.001+01:00

Gdy sformułowanie "Bóg Cię kocha" przestaje być banałem. Kiedy świat zaczyna fascynować, a wszystko, co z nim związane, przenika - zwyczajnie i prosto - moją codzienność. I mimo że wcześniej też tak było, to teraz jakoś lepiej i bardziej. Gdy wszystko wydaje się piękniejsze i cudowniejsze, mimo całej swojej brzydoty.

I chyba nawet najgorszy na świecie pseudo-filozof może dać diagnozę: zakochała się pani. :)

Zakochanie, moim zdaniem, nie równa się miłości, ale jest jej ważną częścią. Mogę zakochać się w drugim mężczyźnie, mieć jakąś super-pasję, odkrywać siebie w rzeczywistości, którą doświadczam i czerpać z niej ile się da. Czuć motylki? Niekoniecznie. W sumie nie wiem, co to jest. :) Ale być, zwyczajnie, szczęśliwym.

Miłość nie tylko jest cierpliwa, łaskawa czy nie zazdrości... (jak w 1 Kor 13). Miłość staje się też odważna. Odważna w okazywaniu, w przełamywaniu swoich lęków, w okazywaniu bliskości. W byciu przyjacielem. I dla siebie, i ukochanej osoby. \

Miłość karmi się codziennością. W (nie)głupim telefonem o poranku z krótkim "kocham cię, miłego dnia". We wspólnym słuchaniu muzyki. W dawanej wolności: bo ty możesz, a nie musisz robić tak, jak bym chciała... A ja mogę, lecz nie muszę tego akceptować :)

Miłość JEST.

Ostatnio zastanawiałam się, co to znaczy, że Bóg mnie kocha. Lubię mówić te słowa moim najbliższym przyjaciołom. Ale co one - DLA MNIE - oznaczają?

I doświadczyłam pokoju... Bo zdałam sobie sprawę, że miłość Boga do mnie wyraża się w tym, że... On mi ufa. Dając mi tych, a nie innych ludzi - abym się stawała coraz lepsza, abym coraz bardziej kochała i cieszyła się życiem. Daje zdrowie, żebym o nie dbała. Daje miłość, żebym się o nią troszczyła. I ludzi, by byli mi bliscy, mimo często dzielącej odległości.

Bóg ufa mi, pozwalając mi pracować z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie.
Bóg ufa mi, dając poruszenia serca, które mówią: kończ tę pracę i wracaj do Gdańska, do Leszka, do swoich rodziców i innych ludzi, dla których jesteś ważna.

Pan Bóg ufa mi, dając mi... życie. W którym mogę ŻYĆ albo je tylko przeżyć...

Miłość jest odważna.

Bo nie tylko On ufa. Ale ja powinnam Mu zaufać. Staram się, mimo lęku.

Choć moje życie pokazuje mi, że On mnie nigdy nie zawiódł. Daje, o co proszę i o co nie jestem w stanie...

Po prostu.

Gdy założyłam pewną aplikację, nie myślałam, że poznam tam człowieka, którego pokocham. Obolała po poprzednich relacjach, z wielkim żalem do mężczyzn (mimo że miałam też pozytywne wspomnienia). Modliłam się: Panie Boże, jeśli chcesz, abym kogoś sensownego poznała, kogoś, z kim mam mieć wspólną przyszłość, kogo pokocham, muszę go... rozpoznać. Niech ma ciemne oczy i brodę. :) I dobre serce, i być wierzący.

3 dni zajęło mi przeglądanie profili różnych mężczyzn. Kilka rozmów. Mniej niż bardziej sensownych. Już chciałam zrezygnować. Po czym znalazłam JEGO profil. Od razu zwróciłam uwagę na oczy: nigdy nie widziałam piękniejszych. Od razu czułam, że dogadamy się. Takie 'dobre' oczy, czyste. Nie zawiodłam się. Od słowa do słowa, potem od spotkania do spotkania.

Mija 7 ms. Krótko? Długo? W sam raz, by planować wspólną przyszłość. Mimo pewnego lęku, czy będzie wszystko dobrze, czy sobie poradzimy. Razem. Z Bogiem, który nas kocha. Dobrze jest, że oboje sobie o tym codziennie przypominamy.

Bóg nam zaufał. Dał siebie.
I ciągle daje, nie oczekując nic poza tym, że dobrze ten dar wykorzystamy.

Miłość cierpliwa jest.
Miłość łaskawa.
Nie zazdrości.

Miłość kocha i chce być kochana.
Po prostu.

Bóg JEST.
Odmienił moje życie.
Dał przebaczenie i miłość.
Pozwolił być szczęśliwą. Mimo zwykłego ludzkiego smutku, który czasem się pojawia.

Bóg ŻYJE i Cię kocha.
Wierzysz w to?

A Twoje życie? Jakie jest? Czy jesteś szczęśliwy? Czy jesteś pełna radości?

BÓG CIĘ KOCHA.

Po prostu.
O!

Dobrego dnia :)

być dzieckiem - w wolności

2018-01-09T18:54:00.001+01:00

Nie wiem, czy mieliście kiedyś tak, że bardzo chcieliście coś zrobić, coś powiedzieć, wykonać pewną rzecz, ale tak mocno brakowało Wam odwagi? Gdy mieliście ochotę się przytulić, ale wewnętrzny dorosły mówił: "jesteś niepoważny" albo, co gorsza, "nie masz prawa okazywać swoich uczuć"? Gdy w sercu pojawił się moment niesamowitej radości - że gdybyś mógł, to zaśmiałbyś się w głos na cały świat, ale... ale "coś" ci mówiło, że nie wypada, bo co powiedzą inni...?

Jeśli nigdy tak nie miałeś, mogę Ci powiedzieć, że podziwiam. Naprawdę podziwiam. To oznacza, że kompletnie nie przejmujesz się opinią innych osób, jesteś zawsze i wszędzie sobą, żyjesz jedynie tak, jak chcesz - wolny od jakichkolwiek lęków i myśli pod tytułem: "co powiedzą inni".

Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Boga. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, aby się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możecie wołać: "Abba, Ojcze". (Rz 8, 14-15)

Dość często słyszę ostatnio, że jestem takim "dużym dzieckiem". Przyznam, że jest to dla mnie największy komplement! Wiem, że niektórym osobom moje zachowanie może wydawać się "niepoważne", a przytulanie być oznaką dziecinności i infantylizmu. Oczywiście, nie przytulam każdego i w każdym miejscu (nie wyobrażam sobie wtulić się w ramię pani profesor po zdanym egzaminie z teoretycznych podstaw edukacji - choć w sumie miałam na to ochotę ;) ). I nie chodzi mi wcale o to, że "nie wypada" (bo tak naprawdę, co lub ktoś przesądza, że coś 'wypada' albo nie?), ale szczególnie o tę drugą osobę. Czuję się wolna w okazywaniu swoich emocji, ale czy Drugi też to tak odbiera? Czy nie jest to zagrożenie jego sfery komfortu?

A może... on też czeka, aby go przytulić? Aby mu powiedzieć: jesteś dla mnie ważny lub zależy mi na tobie?

Wczoraj napisałam Przyjaciółce, że bardzo mocno potrzebuję obecności drugiego człowieka. Ostatnio widzę to coraz mocniej. Źle mi, gdy muszę przebywać sama w pokoju. Źle mi, gdy nie ma blisko mnie kogoś, na kim mi zależy. Gdy nie mogę kogoś przytulić, spojrzeć w oczy, uśmiechnąć się, objąć ramieniem. Zwyczajnie mi źle.

Tu wcale nie chodzi o wielkie rzeczy, ale o świadomość bycia przy. Jestem dla kogoś, a Drugi jest dla mnie. Tak po prostu. Możemy jeść razem obiad (oj, jak lubię wspólne gotowanie!), ale możemy też pograć w ping-ponga czy porobić krzyżówki. Pouśmiechać się, powspominać, po... Nic wielkiego, nic spektakularnego.

Mam wrażenie, że niektórzy myślą, że miłość to coś oszałamiającego. Coraz mocniej dla mnie drugim jej imieniem jest Codzienność. Pani Codzienność, która notorycznie pokazuje, jak najlepiej przeżyć swoje życie.

Bo warto przeżyć je jak najlepiej.

Parafrazując: nie otrzymałeś ducha niewoli, aby się znów pogrążyć w lęku, ale otrzymałeś ducha, w którym zostałeś dzieckiem Boga, do którego możesz krzyczeć: Ojcze, Tatusiu!

A skoro tak, czy zawsze muszę być poważną panią Agatą?

Boję się Twojej miłości

2018-01-05T12:21:00.001+01:00

Boję się wielu rzeczy.

Boję się porzucenia.

Boję się, że nie dam rady.

Boję się samotnej jazdy pociągami (dlatego często wybieram Polskiego Busa).

Boję się latania samolotem.

Boję się chodzić sama ciemną nocą.

Boję się księży, którzy z ambon mówią więcej o szatanie i złu 'tego świata' niż o Bogu i Jego miłości...

Boję się często, co ludzie o mnie pomyślą...

Boję się samotności.

Jedne lęki mnie paraliżują, inne po prostu sobie są, inne staram się pokonywać na wszelkie możliwe sposoby.

Więc jeżdżę pociągami (do samolotu wejść się jeszcze nie odważyłam...), w nocy też chodzę - bo do domu, po podróży, wrócić trzeba, a każdorazowe "nie dam rady" staram się zastąpić... najzwyklejszym działaniem. I tłumaczę sobie, że przecież nie zawsze muszę ją sobie dawać, bo przecież nie tytanem, a człowiekiem jestem.

Inni ludzie uważają mnie raczej za odważną i szaloną, aż szkoda, że nie wiedzą, ile galarety w sobie noszę i jak bardzo drżę podczas podejmowania każdej kolejnej decyzji.

Ale co w momencie, gdy boję się... człowieka? Gdy przeraża mnie jego inność? Gdy nie mam odwagi podejść i porozmawiać, choć może, paradoksalnie, bardzo bym chciała? Kiedy obawiam się krzywego spojrzenia, gdy przejmuję się opinią innych albo zwyczajnie boję się, że... się nie dogadam?

- Ty to masz jeszcze gorzej ode mnie - płacze jeden z podopiecznych. - Nie możesz nic, a nawet nic nie rozumiesz...

W oczach Kuby pojawiają się łzy. Wszyscy wokół myślą, że to "roślina", tylko nieliczni wiedzą, że kryje w sobie wielki potencjał.

Ale boję się tłumaczyć cokolwiek. Myślę sobie: może Kuba da się jeszcze poznać...

Dzień później ten sam podopieczny pyta: jak się czuje Kuba?

Mówię: chodź, zobacz.

Pochodzimy (a raczej podjeżdżamy na wózku). Wyciągam książkę do komunikacji.

- Łukasz pyta, jak się czujesz - mówię. Pogadasz z nim?

Uśmiech, potwierdzenie.

- To jak jest?

I Kuba wskazuje. Jestem szczęśliwy, radosny i podekscytowany. Zaciekawiony innymi.

W oczach Łukasza pojawiają się łzy. I pada najmocniejsze zdanie, jakie kiedykolwiek w swoim życiu usłyszałam:

- PRZEPRASZAM, ŻE SIĘ CIEBIE BAŁEM.

Kuba rozpłakał się. To już kolejna osoba, która go rozumie. Która chce go poznać. Która powoli przestaje się bać.

W Brańszczyku n. Bugiem, od 28.12.2017 do 01.01.2018 r. odbywał się Alternatywny Sylwester dla osób niepełnosprawnych i ich wolontariuszy. Dla mnie samej - święty czas.

Kiedy razem z Narzeczonym zajmowaliśmy się Kubą, 27-letnim chłopakiem z porażeniem mózgowym, byłam w szoku, jak można było się z nim porozumiewać, niejednokrotnie bez słów.

Kuba jest osobą mocno fizycznie sparaliżowaną. Nie mówi. Kończyny ma mocno spięte i spastyczne. Nie jest sam w stanie nawet poruszyć głową, trzeba mu było ją podtrzymywać za każdym razem, kiedy kładliśmy go do łóżka czy w momencie karmienia. Zawsze we dwoje, razem z Leszkiem, jednej osobie byłoby bardzo trudno to robić.

Na początku byliśmy trochę przerażeni. Mimo że poznałam Kubę dwa lata temu i niejednokrotnie odwiedzałam go w jego rodzinnym domu, bałam się. I tego, że go nie zrozumiem, że nie będę umiała pomóc, że Kubę w jakiś sposób skrzywdzimy... I tego, że również Leszek się wystraszy, że będzie to ponad jego siły i mnie z tym wszystkim zostawi ;-) Niesłusznie.

Bo nawet gdy usta nie mówią, uśmiech mówi dwa razy.

Kiedy po trzech dniach znaleźliśmy wspólny język, zaczęły się dziać cuda. Jakub jest strasznie dojrzałym i mądrym człowiekiem. W pamięci liczy wielkie liczby. Słucha wielu audiobooków, dlatego można z nim porozmawiać na wiele tematów. I odpowiada: uśmiechem, a także poprzez książkę z komunikacją alternatywną. I spojrzeniem, które mówi najgłośniej...

PRZEPRASZAM, ŻE SIĘ CIEBIE BAŁEM.

I chociaż te słowa padły z ust Łukasza do Kuby, mocno mnie dotknęły. Zdałam sobie sprawę, że aby kogoś naprawdę pokochać i zrozumieć, trzeba się tej osoby przestać bać.

Bo, jak mówił św. Jan Apostoł (1 J 4, 18): "w miłości nie ma lęku, bo Miłość, która jest doskonała, usuwa lęk".

I jasne, że są zachowania, które mogą nas przerażać.

Że są ludzie, od których możemy stronić.

Że są sytuacje dla nas nieprzyjemne, których niekoniecznie chcielibyśmy doświadczać.

Ale dopiero wtedy, kiedy podejdziemy, porozmawiamy, zechcemy poznać, przybliżymy się, wtedy dopiero możemy mówić, że kogoś zaczęliśmy kochać.

Bo przecież bez poznania kogoś miłość jest tylko tanim sentymentalizmem.

PRZEPRASZAM, ŻE SIĘ CIEBIE BAŁEM.

Ilu ludziom moglibyśmy tak powiedzieć? Od ilu ludzi stroniliśmy? Ilu nie chcieliśmy poznać? Kto 'zalazł nam za skórę' do tego stopnia, że nie jesteśmy mu w stanie spojrzeć w oczy?

A może właśnie w nim, w tym człowieku, którego nie lubimy, którego widoku nie możemy znieść, w tym człowieku, którego wyraz twarzy stał się dla nas udręką... mieszka Bóg?

Czy Go nie ominę i nie przejdę obojętnie?

A może to nie chodzi o 'kogoś' innego, ale o mnie samą?

Czy się siebie nie boję?

Czy umiem spojrzeć w lustro i powiedzieć: "jestem piękna", "jestem wartością samą w sobie", "nie muszę nic nikomu udowadniać"?

Mogę bać się jazdy pociągiem (bo przecież wcale nim jeździć nie muszę...), ale bać się samej siebie? To byłaby mordęga nie do zniesienia! W końcu cały czas siebie noszę, niezależnie od tego, gdzie się znajduję, z kim przebywam - to zawsze z sobą samą...

Sztuką jest chyba siebie unieść, a szczególnie, gdy siebie ma się czasem dość... Oj, niełatwą sztuką.

Więcej pytań niż odpowiedzi?

A Miłość mówi: odwagi, nie bój się.

Uwierzę?

--------------------------------------------------------------------------

Nie boję się dętej orkiestry przy końcu świata

biblijnego tupania

boję się Twojej miłości

że kochasz zupełnie inaczej

tak bliski i inny

jak mrówka przed niedźwiedziem

krzyże ustawiasz jak żołnierzy na wysokich

nie patrzysz moimi oczyma

może widzisz jak pszczoła

dla której białe lilie są zielononiebieskie

pytającego omijasz jak jeża na spacerze

głosisz że czystość jest oddaniem siebie

ludzi do ludzi zbliżasz

i stale uczysz odchodzić

mówisz zbyt często do żywych

umarli to wytłumaczą

boję się Twojej miłości

tej najprawdziwszej i innej

ks. Jan Twardowski 'Boję się Twojej miłości'

Bóg się rodzi (bez cenzury!)

2017-12-24T10:00:00.000+01:00

Koleżanka opowiadała mi kiedyś, jak była na ślubie znajomego ze swojej wspólnoty. Był drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia. Kapłan, z natury porywczy i wyrażający się bardzo bezpośrednio, donośnie i z mocą mówił kazanie (podkreślam, kazanie ślubno-bożonarodzeniowe – moment podniosły, dostojny i jakże uroczysty!).

Uwaga, cytuję:

„Wy myślicie, że Panu Jezusowi w tym żłobku to tak dobrze było?! A On wśród gówien leży! Wśród gówien On tam leży!”

(koniec cytatu)

… no właśnie.

Żłóbek. Pięknie wygląda w kościołach, może i w małych szopkach w naszych mieszkaniach. Dzieciątko Jezus pewnie uśmiecha się delikatnie i już błogosławi małą rączką, ubrany w śliczną bielusieńką szatę. Takie to ładne, czyste, porządne i schludne. Takie śliczne. Urocze.

„A On wśród gówien leży!” …zakrzyknąłby tamten Kapłan.

Wiele lat mojego życia wydawało mi się, że mam „przesrane”. Relacje w domu nie za dobrze się układały. Miałam ogromne trudności w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi. Chorobliwie zamknięta w sobie, zalękniona prawie o wszystko. Nie było takiej osoby, której bym naprawdę ufała, której mogłabym opowiedzieć o tym, co dla mnie trudne. Choć zewnętrznie porządna i poukładana wzorowa uczennica (co tylko oddalało mnie jeszcze bardziej od rówieśników) – w środku pełna zamętu i jakiejś niezaspokojonej pustki. Nieszczęśliwa. Wszystko wydawało się bez sensu.

Zmęczona tym poczuciem beznadziei, zaczęłam szukać szczęścia. Najpierw w „pozytywnym myśleniu” i różnych technikach psycho-manipulacyjnych, w ezoteryce, OOBE, wreszcie w praktykach buddyjskich – które miały mi pomóc osiągnąć pełną harmonię, rozwinąć umysł, wydobyć ukrytą "moc"... Wchodziłam w to coraz głębiej i głębiej, ale zamiast obiecywanego coraz większego szczęścia, pogrążałam się w coraz większej pustce, frustracji, rozgoryczeniu i lęku, w coraz większej niechęci do siebie, do świata. Nie potrzeba było wiele czasu, by niechęć zmieniła się w obrzydzenie, a potem w nienawiść – do siebie i całego poronionego życia (takim je wtedy odbierałam). Aż wreszcie uświadomiłam sobie, że… leżę w gównie.

I właśnie wtedy, gdy sięgałam dna, zawołałam o ratunek. O Boga, o Jego pomoc.

Nie zstąpił od razu z najbliższej chmurki. Nie przyszedł w błyskawicy. Nie stanął w słupie obłoku. Ale przyszedł… w tęsknocie. Wcześniejsze półtora roku próbowałam szukać szczęścia na własną rękę, nie myśląc nawet o tym, żeby zapytać Go o zdanie. Tego dnia, gdy już miałam wszystkiego dosyć, uświadomiłam sobie, że Go… zgubiłam. Ale też wiedziałam, że gdzieś jest. Na pewno jest. Tylko muszę Go odszukać. Przyszło zwątpienie – w siebie, w swoje siły, w sens wszystkiego, co robiłam do tej pory. Ale w tym zwątpieniu kryła się też ogromna tęsknota za Bogiem.

I choć to nie był grudzień, tylko wrzesień, zaczął się mój „Adwent” – moje oczekiwanie, moje wołanie: „Panie, gdzie jesteś?”, „Panie, kiedy wreszcie przyjdziesz?” „Panie, przyjdź! Przyjdź do mojego życia, bo tak bardzo tęsknię!” Po kilku miesiącach zmagań, wyczekiwania, wołania z głębi serca – po trwającym pół roku „Adwencie” – przyszedł Bóg - z łaską wiary. W jednym dniu. Właściwie w jednej chwili. I wszystko się zmieniło. Bo Jezus urodził się w mojej codzienności. Bo do mnie przyszedł, w cały syf dotychczasowego życia. Bo się nim nie brzydził, ale go dotknął. Bo nie odwrócił się i nie zatkał nosa, ale stanął tuż obok, wyciągnął rękę i powiedział – „Ja Cię kocham. Taką, jaka jesteś, i z tym, co w sobie nosisz.”

I choć to nie był grudzień, tylko marzec - to było moje Boże Narodzenie. Narodzenie Boga we mnie. I zarazem – moje nowe narodzenie…

Dziś mam prawie 9 lat - nowego życia z Nim. I w Nim.

9 lat życia, które ma smak i kolor, które ma sens i którym potrafię się zachwycać; w którym chore relacje zostają uzdrawiane, a wszystkie brudy życia - oczyszczane. 9 lat życia, które nie jest proste; które stawia przede mną coraz większe wyzwania i wymagania, i w którym doświadczam swoich słabości - ale nie po to, by się pogrążać, ale po to, by Bóg mógł przez nie działać i w nich właśnie się rodzić.

Emmanuel - Bóg z nami - nie brzydzi się moim ani Twoim życiem. Przychodzi do tych wszystkich niepoukładanych relacji, relacji chorych, zaniedbanych, brudnych, co tu dużo mówić, śmierdzących… Przychodzi do tego, co się nie udaje. Do tego, co trudno w sobie zaakceptować. Do moich i twoich porażek, do nieprzebaczenia, do uwikłania w grzech. Przychodzi do tego, czego może się wstydzisz i czego nikomu nie chciałbyś pokazać. Może w tym żłóbku mojego i twojego życia nie jest Jezusowi zbyt wygodnie. Faktycznie, może czasem nawet trochę cuchnie. Ale On nie chce mięciutkiej poduszeczki. Nie chce pościeli pachnącej fiołkami. Chce być tam, gdzie człowiek Go potrzebuje.

Jezus się Tobą nie brzydzi.

Każdy dzień, w którym myślisz, że masz „przesrane” – to najlepszy dzień na prawdziwe Boże Narodzenie. Wiem o tym. Doświadczyłam.

pociąg (do życia)

2017-12-18T20:25:00.001+01:00

Bardzo dużo podróżuję. Nie ma miesiąca, abym nie wsiadła do pociągu czy Polskiego Busa, aby przemieścić się z jednego miasta w Polsce do kolejnej miejscowości. W drodze spotykam różnych ludzi, doświadczam przeróżnych perypetii, spotykają mnie przeróżne - mniej lub bardziej ciekawe - sytuacje.

Pociąg relacji Gdańsk Oliwa - Kraków Główny odjechał wczoraj bez minuty spóźnienia. W Warszawie Zachodniej zaczęło się coś psuć. Jakiś wagon trzeba było odłączyć, ludzie mieli poprzemieszczać się do innych przedziałów. Zrobił się chaos oraz ponad 35 minut opóźnienia.
Potem maszynista zaczął nadrabiać stracony czas. Spodziewany czas dotarcia do Krakowa (a nawet do Przemyśla) skrócił się do 15 minut opóźnienia, by następnie... znów coś się zepsuło. Ostatecznie wylądowałam w Krakowie z 40-minutowym opóźnieniem.

W drodze, na przemian, rozmawiałam z ludźmi w przedziale i spałam. Gdy na pewnej stacji wysiedli moi kompani podróży, zrobiło się... zimno. A może i wcześniej było, ale nie zwracałam na to uwagi?

Po chwili przyszedł konduktor, prosząc, bym się przesiadła. Bo przecież jest ciemno, a ja sama w tym przedziale, ciut niebezpieczne. No i zimno. Znalazł mi (sam!) miejsce, w którym siedziały starsze panie. "Tu będzie pani bezpieczna i się pani nie przeziębi" - powiedział, uśmiechnął się i... poszedł.
Potem go już nawet nie widziałam.

Było już 'grubo' po północy. Spać mi się chciało, ale starsze panie zaczęły mnie pytać, skąd i dokąd jadę, dlaczego sama, czy się nie boję... Na wszystkie pytania odpowiadałam - choć, mówiąc szczerze, nie miałam ochoty. A potem padło pytanie o... różaniec na palcu.

Zaczyna się - pomyślałam.

Okazało się, że te panie, to tak naprawdę siostry zakonne. Ale takie bezhabitowe. Pomodliłyśmy się razem. Tak jak i ja wysiadały w Krakowie. Pozwoliły mi się wyspać, ale również zatroszczyły się też i o tę duchową stronę.

Jazda pociągiem jest nieprzewidywalna. Nigdy nie wiem, kogo spotkam. Ktoś wsiada, ktoś wysiada, a pociąg jedzie dalej...
Czasem opóźniony.
Czasem minutę za szybko.
Ale zawsze w jakimś celu.

Jak i w życiu.
Może się trochę spóźniam z niektórymi rzeczami. Ze spowiedzią. Z modlitwą. Z uśmiechem do drugiej osoby.
Może nie widzę mojego 'peronu', bezpiecznej przystani.
Może potrzebuję kogoś, kto by mnie na ten peron podprowadził.

A może zwyczajnie nie mam ochoty nigdzie jechać.

Niezależnie od tego, życie - pociąg jedzie dalej.
A w nim ludzie, których mijamy. Których może krótko, przez sekundę swojego życia, widzimy.

A może by się tak uśmiechnąć...
A może by zagadać...
A może by nawet wspólnie ponarzekać?

Tak raźniej, gdy ktoś jest. Tak jakoś cieplej. Wtedy, gdy ktoś przyjazny dla drugiego.

No właśnie.

Z którego peronu odjeżdżasz?

Celebracja kawy

2017-12-15T21:01:00.001+01:00

Gdy się budzę, najpierw idę umyć twarz i zęby, następnie nastawiam kawę w ekspresie i robię sobie śniadanie. Pierwsza jest kawa. Ostatnio mania bio-sklepowa, kawa smaczna: pomarańczowa, o smaku brulee, z orzechem laskowym, toffee. Od wyboru do koloru?

I gdy tak piję rano, myślami biegnąc do poprzedniego dnia, jedząc śniadanie i - w międzyczasie - odpisując na zaległe wiadomości... Pan Bóg przychodzi.

W tym moim zmęczeniu i niedospaniu, w historii mojego życia, w niedopitej w pośpiechu kawie...

I moje życie może mieć rożny smak - jak różna może być kawa. Może być gorzka - jeśli przesadzę w ilości ziaren. Może być słodka - jeśli dodam do niej choć odrobinę cukru. A może być też niezdatna do picia - jeśli ją przypadkiem posolę. I choć kofeina sama w sobie stawia mnie na nogi, to w dużej mierze ode mnie samej zależy, jak poczuję się, pijąc ją.

Nie lubię pić w pośpiechu.

Nie lubię pić w innym kubku niż mój ulubiony, który dostałam od najważniejszego dla mnie człowieka.
Nie znoszę ani cukru, ani mleka - to pierwsze jest mi zbędne, to drugie mi szkodzi.

Uwielbiam być i pić sama - ale nigdy samotnie. Bo nawet jak siedzę sama w pokoju, to obok w ramkach mam zdjęcia moich przyjaciół.

I tak, może jestem (nie)poprawną romantyczką, ale lubię tę poranną ciszę, zapaloną lampkę nocną, zapach i smak ulubionej danego dnia kawy (a mam 17 różnych odmian i smaków!).

I gdy porzuciłam kawę na blisko miesiąc, gdy przestała być ona nałogiem (piłam nawet do 7 kaw dziennie!), poranna celebracja stała się czymś niezwykłym. A i zdrowie się poprawiło, i wlosy nie wypadają, i ręce się nie trzesą...

I Bóg przychodzi.

W uwielbieniu poranka. W pięknym smaku kawy. W sukience, która bardzo do mnie pasuje.
W ciszy, która mówi więcej niż wszystko.

Lubię te poranki.
A potem...
Potem jadę do pracy.
Kupuję owoce. Robię koktajle - i sobie, i przyjaciołom.
I też jest pięknie. Bo już nie tylko kawę, a życie mogę CELEBROWAĆ.

Cieszyć się nim.
Pracować i odpoczywać.
Uśmiechnąć się.
Dawać siebie.

Jak ta kawa.
Co ona może dać z siebie lepszego niż tylko to, że jest?
Kocham życie!
Wystarczy. :)

Zlikwidujemy te bariery

2017-12-10T00:35:00.000+01:00

1) Jeszcze nikt nie postawił takich wysokich wymagań co do barier architektonicznych, jak Izajasz; nawet Unia Europejska nie ma takich standardów! 2) Czy Bóg jest niepełnosprawny? 3) Na czym polega duchowość wolontariatu i parę innych rzeczy w kolejnym video dla Drabiny Jakubowej.
No i jeszcze moje najlepsze życzenia dla wszystkich wolontariuszy - z okazji Waszego święta, z okazji, że mamy adwent, z okazji, że idą Święta!

błogosławieni niemądrzy :)

2017-12-08T19:42:00.002+01:00

Błogosławieni, którzy potrafią się śmiać z samych siebie - będą mieć ubaw do końca życia. ks. Jan Twardowski

- Proszę, pójdź ze mną do łazienki - prosi mnie niewidoma Monika - chcę umyć zęby.

- Jasne, chodźmy.

Monika dotknięta została chorobą genetyczną - zespołem Rubinsteina-Taybiego. Gdy miała 5 lat, zupełnie straciła wzrok. Mimo wszystko ciągle modli się o jego przywrócenie. I za zmarłych z rodziny... Sama mieszka w domu pomocy społecznej.

Wchodząc z nią do łazienki, szepnęłam nieśmiało:

- Zapalę pani światło.

- Ale ja nic nie widzę! - krzyknęła trzydziesto-kilkuletnia kobieta.

No fakt... Ale ja teraz też nie...

Z Kamilem można swobodnie porozmawiać poprzez symbole Blissa, dzięki którym się komunikuje. Lubi żarty słowne i 'robić ludzi w konia'. W pewnej chwili, nie mogąc przestać się śmiać, na kolejny żart Kamila, zareagowałam spontanicznie, krzycząc:

- No chyba cię pogięło.

Zaczął się śmiać. Przecież ręce i nogi, bardzo spastyczne i... wygięte. Efekt porażenia mózgowego. Kiedy ja się w końcu nauczę?

Stoimy w kawiarence. Jest z nami również Ania - młoda niewidoma dziewczyna, zmierzająca przez życie na wózku inwalidzkim. Zaczynamy rozmawiać...

- A widzisz Ania... - mówię - w życiu jest tak, że...

- No właśnie nie widzę! - śmieje się w głos.

Po krótkiej chwili idę robić kawę.

- Przepraszam, Ania, że CI ZASŁANIAM.

Po czym ugryzłam się w język. Zapomniałam.

Po kilku dniach w Brańszczyku już nie wiem, kto podopieczny, a kto wolontariusz.

Ale oni się nie obrażają. Czasem zaśmieją. Innym razem puszczą oczko.

Bo jeśli kocham, pozwalam sobie na pomyłkę czy wpadkę.

Tak po prostu.

Jak można przechodzić koło drzewa i nie być szczęśliwym, że się je widzi? Rozmawiać z człowiekiem i nie być szczęśliwym, że się go kocha? Fiodor Dostojewski

A można nawet nie widzieć oczami. Można nie móc mówić, ale powiedzieć wiele. Można kochać i... jest się szczęśliwym.

Wtedy językowe wpadki nie mają żadnego znaczenia.

Błogosławieni, którzy umieją się śmiać z samych siebie...
Szczęśliwi...

Ot tak.
Po prostu.

Babel - największe upośledzenie ludzkości

2017-12-04T20:12:00.000+01:00

…tak ponad pół wieku temu napisał C. K. Bliss - twórca systemu symboli, używanego dziś jako jednej z metod komunikacji alternatywnej i wspomagającej z osobami z zaburzeniami mowy (tzw. „symboli Blissa”).

Takie zastosowanie nie było co prawda w początkowym zamyśle twórcy. Symbole miały stać się „logicznym pismem dla nielogicznego świata”, miały umożliwić komunikację pomiędzy osobami różnych narodowości, bez konieczności uczenia się obcego języka, miały wprowadzić jasność do literatury naukowej, demaskować demagogie i kłamstwa – czyniąc język jasnym, przejrzystym, logicznym. Na pierwszej ulotce promującej książkę „Semantography”, w której zawiera się pełen opis systemu, możemy przeczytać: „100 symboli by przezwyciężyć Babel – w czytaniu, pisaniu i myśleniu”. A jeden z podrozdziałów opasłej księgi nosi tytuł:

„Babel – największe upośledzenie ludzkości.”

...

Babel. Ludzie chcieli zbudować wieżę, która dosięgnie swoim wierzchołkiem nieba. Bóg jednak zobaczył ich pychę, pragnienie chwały i niezdrowe dążenia do przekraczania granic, jakie przysługują człowiekowi. Pomieszał więc języki, by nie mogli się porozumieć, by nie mogli dokończyć tego, co rozpoczęli (por. Rdz 11, 1-9).

Żyjemy w czasach, w których komunikacja wydaje się być łatwiejsza niż kiedykolwiek. Telefony komórkowe czy media społecznościowe dają nam poczucie łączności z całym światem. Wydaje się, że cały świat potrafimy skupić w jednym miejscu. Budowniczy biblijnej wieży także chcieli, by budowla strzegła ich przed rozproszeniem, by dawała poczucie jedności…

Bóg nie zburzył wieży, ale pomieszał języki. Ale Babel to coś więcej, niż pomieszana mowa. To także poróżnieni ludzie. To pomieszane relacje. To pomieszane role i miejsce, jakie człowiek chce sobie przypisać i zająć w świecie.

Możemy wznosić ogromne „wieże” i mnożyć osiągnięcia ludzkości. Przekraczać kolejne granice, które jeszcze niedawno wydawały się nie do przekroczenia przez człowieka. Te "budowle" nie runą. Ale ruinie ulega umiejętność budowania relacji, współpracy, wzajemnej pomocy, dostrzegania wzajemnych potrzeb. Dla wielu coraz trudniejsze stają się rozmowy, kiedy trzeba spojrzeć komuś w oczy. Łatwiej napisać, skomentować w wirtualnej przestrzeni.

Budujemy Babel przez wyścig szczurów, przez pogoń za zaszczytami, za ciągłym udowadnianiem, że jest się lepszym od innych, że jest się tym, który dosięgnie wyżej.

Babel - własny pomysł na życie, chora chęć zabezpieczeń, pragnienie bycia jak Bóg, dążenie do prestiżu, chwały i sławy, wyścig o zwycięstwo i ciągłe bycie najlepszym – to największe upośledzenie ludzkości. Pragnienie bycia super-bohaterem za wszelką cenę, pokazania sobie i innym, a najlepiej całemu światu, że jest się „kimś”, niezdrowy perfekcjonizm - to największe upośledzenie ludzkości. Upośledzenie, czyli to, co pozostawia w tyle, co każe jedynie kroczyć „po śladach”, z dala od peletonu. Starania, które miały zapewnić pierwsze miejsca, ostatecznie zrzucają na sam koniec. W tym biegu do nieba – zostawiają człowieka w tyle...

Budowniczy wieży mieli swój plan, swoją wizję, swój projekt, swój cel – dosięgnąć nieba. Nie udało się. Nie wiedzieli jeszcze tego, co po latach Bóg objawił Jakubowi we śnie - że do zrealizowania tego celu wystarczy zwykła drabina (por. Rdz 28, 10-22).

Jak to możliwe, że to, co wydaje się perfekcyjne - starannie zaprojektowane, przemyślane, budowane tak, by było trwałe, by przyniosło sukces i chwałę – do tego nie prowadzi, a kończy się klęską? A to, co takie zwyczajne i proste, powszednie i niepozorne – staje się drogą do nieba?

Czułbyś się bezpiecznie, mając wchodzić po drabinie tak wysoko? Pewnie wygodniej i bardziej komfortowo byłoby po schodach masywnej i stabilnej wieży. Ale niebo nie jest dla tych, którzy chcą komfortowego i stabilnego życia. Niebo jest dla ryzykantów.

Babel budowali ludzie. Drabina była od Boga. W tym tkwi cały sekret.

Zostaw budowę wieży. Poszukaj drabiny.

Wydobyć aromat

2017-12-02T10:23:00.000+01:00

Zanim napijesz się kawy, jej ziarna muszą przejść długą drogę.Od zasiania, przez wzrost, kwitnienie, dojrzewanie, potem zbiór, suszenie, wypalanie. Wszystko to wymaga wiedzy, doświadczenia i trudu, aby zostało wykonane najlepiej, jak to możliwe.

I wydawać by się mogło, że można już się ucieszyć sukcesem. Ale to jeszcze nie wszystko.Za chwilę teziarna o regularnymkształcie zostaną zmielonena drobny pył. Nic nie będzie świadczyło już o tym, jak wyglądały wcześniej. A jakby tego było mało, zostanązalane, zatopione w gorącej wodzie. Przecież inaczej się nie zaparzą. Dopiero wtedy będzie się można cieszyć smakiem i aromatem, wydobyć z ziaren kawy to, co najlepsze.

Są takie dni, kiedy czuję sięjak ta kawa. Rozdrobniona, zmielona na drobny pył. Bez kształtu,który wcześniej z trudem wypracowałam, z którego jużsięzdążyłamucieszyć (ale nie nacieszyć). Takie dni, kiedy łatwo się rozsypać, a potem trudno pozbierać. A korbka młynka zabieganej codzienności, nauki, pracy, spotkań, rozmów, planowania – obracasię bezustannie i bez litości.Perspektywa zbliżającegosię wrzątku – zetknięcia z tym, co boli, co jest trudne, co głęboko dotyka – przeraża – boję się w tym utonąć. Wydaje się, że to już koniec. A jednak…

Może to jedyny sposób, żeby wydobyć prawdziwy charakter? Żeby wydobyć z życia jego najlepszy smak?Może to właśnie jedyna droga do tego, by ktoś inny mógł się napić z mojego życia? Może właśnie trzeba się „dać zaparzyć”, przetrwać, by coś nowego mogło się rozpocząć?

Św. Brat Albert mówił, że "powinno się być dobrym jak chleb. Powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny.”

Ale głódto przecieżnie wszystko. Pozostaje jeszcze pragnienie.

Byćjak kawa, którą każdy może zemleć, zaparzyć i napić się, jeśli jest spragniony.

Być dla innych, by wydobywać z życia najlepszy aromat.

Może właśnie tego potrzeba?

99% dobroci Boga + 1% naszego wysiłku

2017-12-02T00:19:00.002+01:00

Spełniają się najśmielsze pomysły. Pod warunkiem, że z Bogiem. Posłuchajcie tej niesamowitej historii o Opatrzności, o troskliwości Pana Boga i o dobrych sercach wielu ludzi!

Projekt naszej zbiórki zapoczątkowany 3 lata temu możecie zobaczyć tutaj.

A za kilka chwil zobaczycie też zdjęcia z pierwszej naszej wyprawy busem!!!

Refleksja o sprawnościach i o Maryi, która nie była harcerką

2017-11-29T12:09:00.000+01:00

Podobno zaliczam się do grona tzw. „pełnosprawnych”...

Na słowo „pełnosprawna” pojawiają mi się w głowie dwa skojarzenia...
Pierwsze - „Pełna łaski” - Maryja. „Pełna łaski” to znaczy - otrzymała tyle, że już nie dało się więcej. Że już nie było niczego więcej, co dałoby się otrzymać. Gdyby zabrakło czegoś nawet najbardziej niepozornego, byłaby już… „niepełna łaski”. Znasz drugiego takiego człowieka jak Maryja?
Drugie skojarzenie – to harcerstwo. Jak jesteś w harcerstwie, zdobywasz sprawności. A choćby udało Ci się nawet zdobyć wszystkie - można stworzyć kolejne. Wachlarz jest niewyczerpany. Zawsze jakiejś sprawności nie będziesz miał. Zawsze będziesz „niepełen sprawności”, „niepełno-sprawnościowy”, "niepełno...sprawny”?

Podobno zaliczam się do grona tzw. „pełnosprawnych”…

Pełnosprawny w wykonywaniu swoich obowiązków. Pełnosprawny w dążeniu do celu. Pełnosprawny w panowaniu nad swoimi emocjami w każdej sytuacji. Pełnosprawny w spełnianiu każdego marzenia. Pełnosprawny w rozwijaniu swoich zdolności. Pełnosprawny w budowaniu relacji. Pełnosprawny w akceptacji samego siebie. Pełnosprawny w przyjmowaniu tego, co trudne, bez narzekania. Pełnosprawny w słuchaniu tych, których trudno zrozumieć. Pełnosprawny w okazywaniu życzliwości tym, którzy denerwują i ranią. Pełnosprawny w modlitwie. Pełnosprawny w wypełnianiu przykazań. Pełnosprawny w przebaczaniu. Pełnosprawny w wierze. Pełnosprawny w kochaniu…

Jesteś taki? Ja nie. Jestem niepełnosprawna.
Mam dwie sprawne ręce, dwie sprawne nogi, sprawne zmysły i całkiem nieźle funkcjonujący intelekt.
Jestem niepełnosprawna.

„Pełnosprawni” nie istnieją.

świadectwo Agaty

2017-11-28T21:12:00.002+01:00

Mam 24 lata. No prawie.

Urodziłam się 2 grudnia, w - podobno - bardzo mroźne popołudnie. Do szpitala było 40 km, pewien pan, przyjaciel moich rodziców, zawiózł wówczas mamę do szpitala. Chyba nie zdążył, tak mama mówiła - urodziłam się w starym polonezie, nieżyjącego już pana Ś. Na szczęście na tyle blisko Wejherowa, że lekarze zdążyli mnie szybko odebrać.

Gdy się urodziłam, miałam 4 punkty w skali Apgar. Nie oddychałam. Trafiłam do inkubatora. Wykryto szmery na sercu, zespół Barlowa. Dawano kilka dni, może tygodni życia...

Mam 24 lata. A z sercem wszystko w porządku - jak pokazują coroczne badania kontrolne.

Moje dzieciństwo było raczej radosne. Chodzenie po drzewach, bieganie po okolicznym (100 m od domu!) lesie, śpiewanie z braćmi piosenek, łażenie po murze - pozostałościach po pałacu, podchody. A w tym wszystkim mój tata, którego obecności raczej nie czułam. Chyba, że wypił alkohol. Dużo alkoholu. Wówczas widziałam i czułam to, że istnieje. Krzyczał, awanturował się. Nigdy nie uderzył. Ale z serca go nienawidziłam.

Do 8 roku życia nie lubiłam chodzić do kościoła. Nudne msze w wiejskiej parafii to było zdecydowanie za dużo dla małego dzieciaka, który chciał sobie w niedzielę dłużej pospać. Ale proboszcz wyczytywał z ambony imiona i zagroził, że jak kogoś nie będzie, to nie przystąpi do 1 Komunii Świętej. Zaczęłam więc chodzić. I jakoś mi się spodobało, szczególnie, że ks. H., który wówczas był wikariuszem, zaprosił mnie do służby w kościele i czytania czytań na Mszy. Potem konkursy biblijne, biwaki organizowane w parafii, pierwsze wyjazdy na Lednicę...

Kiedy miałam 16 lat, po raz pierwszy pojechałam na rekolekcje ignacjańskie - Szkoła Kontaktu z Bogiem. Tam odkryłam - pierwszy raz w życiu - że Bóg jest miłością. Że o tym pisze św. Jan (szczególnie w 1 Liście), że na tym polega DOBRA Nowina - na przyjęciu tej prawdy. Zaczęłam się tym wszystkim bardziej interesować. I zastanawiać: Czy jeśli Bóg faktycznie jest miłością, to MOŻE MNIE TEŻ KOCHA?

Ale dalej ciężko było mi w to uwierzyć. Bo przecież miałam swoją przeszłość. Miałam ojca, który nigdy mi nie powiedział, że jestem dla niego ważna, że jestem piękna; i miałam mamę, która przytulała nas przed snem i czyniła znak krzyża - ale było to już raczej oklepane, z przyzwyczajenia... (tak mi się wówczas wydawało).

I myślałam, że Pan Bóg to może wszystkich kochać - nawet takiego niepełnosprawnego i bezdomnego - ale na pewno nie mnie. A nawet jeśli kocha, to ja nie chcę takiej miłości i takich rodziców! I w ogóle takiego życia!

Gdy miałam 19 lat wyprowadziłam się z Pomorza do Krakowa, na studia. Filozofia wydawała mi się cudownym rozwiązaniem - rok wcześniej zdobyłam indeks w szkole. Ale nie przetrwałam nawet roku. I wtedy 'natchnęło mnie': może by pójść... do klasztoru? Tak zdecydowałam. Ale to też nie było to. I tam nie czułam się kochana i przyjęta! I tam mnie raniono. I tam nie doświadczałam takiej miłości - jakiej myślałam, że doświadczę.

A w tym wszystkim nie wiedziałam, że nic nie da żebranie o miłość, jeśli JEJ SOBIE SAMA WCZEŚNIEJ NIE DAM.

Nienawidziłam siebie. Tak można powiedzieć. Popadałam w nałogi: najpierw jadłowstręt, obgryzanie paznokci do krwi, potem nałóg do ludzi lub - skrajnie - zamykanie się od nich. Od ludzi też można się uzależnić. Ale ich brak bardzo boli - szczególnie, gdy naprawdę CZŁOWIEKA potrzeba.

Kilka miesięcy po odejściu od klasztoru, z całym swoim bólem, którego tam doświadczyłam, z nieumiejętnością kochania (też mi się tak wydawało...), pojechałam do Brańszczyka. Nie wiedziałam w sumie, z czym to się będzie wiązać, jakim podopiecznym będę się zajmować. W sumie niewiele wiedziałam.

I może i dobrze... Bo pewnie bym się nie zdecydowała.

A tam, w Brańszczyku, pierwszy raz doświadczyłam, że MIŁOŚĆ JEST DARMOWA. Ja sobie na nią zasłużyć nie mogę. Ani jej sobie wysłużyć.

Zaczęło we mnie coś pękać. Pierwsza, druga, trzecia rozmowa z ks. Duszpasterzem Drabiny Jakubowej. Wiele spotkań z drugim, często pokrzywionym i sparaliżowanym, człowiekiem. Słowa, które padły i zaczęły kiełkować. I pierwsze (!) szczere 'kocham cię', które W SWOIM ŻYCIU usłyszałam.

Miałam wówczas ponad 21 lat. Czy to tak mało?

Pamiętam płacz. Pamiętam krzyk. Pamiętam moje zdziwienie.

Pan Bóg MNIE kocha?

Jak to możliwe?

Dziecko alkoholika?

Kogoś, kto sobie 'zniszczył' życie przerwanymi studiami i klasztorem, który był 'niewypałem'?

A gdzie w tym wszystkim ten Bóg, którego tak szukałam, którego tak uparcie chciałam DOŚWIADCZYĆ?

CZY NIE WŁAŚNIE W OSOBACH NIEPEŁNOSPRAWNYCH - TYCH SAMYCH, KTÓRYCH NIKT NIE WIDZI... JAK BOGA?

Zaczęłam jednak spotykać coraz więcej ludzi, którzy byli zwyczajnie dobrzy. Którzy zaczęli mi pokazywać, że świat jest piękny - mimo trudności.

Że służba drugiemu może być radością - szczególnie, że nigdy nie jest tak, że my tylko dajemy.

Mój tato nie przestał pić, ale zmienił się mój stosunek do niego. Potrafimy z sobą rozmawiać, umiem mu spojrzeć w oczy (jak w oczy każdego człowieka, którego spotkam), choć długo było to czymś nie do przeskoczenia. Gdy przez wiele lat nie potrafiłam dokończyć "Ojcze nasz..." (bo kończyło się przed 'i przebacz nam nasze winy...', tak teraz jest to często jedyna modlitwa w ciągu dnia.

I chociaż w głowie mam często widoki z dzieciństwa, to już nie boli, nie krwawi - jest bardziej znakiem, że życie, chociaż trudne (jak pewnie życie każdego z nas), może być szczęśliwe, jeśli oddamy trudności Panu Bogu.

On chce naprawdę czynić w naszym życiu cuda.

Bo zwyczajnie NAS KOCHA.

Ja wierzę. Doświadczyłam.

A Ty?

Kawa kultura 6 - Luxtorpeda dla Drabiny Jakubowej

2017-11-18T12:38:00.001+01:00

4 lutego 2018, w Ostrołęce, w sali im. Arkadiusza Gołasia Drabina Jakubowa organizuje koncert Luxtorpedy! Zapraszamy wszystkich. Za to wolontariuszy Drabiny Jakubowej zapraszamy za darmo. Trzeba umieć świętować, a w końcu wolontariusze, nie tylko ci z Drabiny Jakubowej, ale też z Fundacji Księdza Orione "Czyńmy dobro" i "Trampoliny księdza Orione" wykonują fantastyczną pracę dla setek naszych podopiecznych: niepełnosprawnych, chorych, samotnych, dla młodzieży z marginesu!

Już oczami wyobraźni widzę, jak nasi podopieczni na wózkach wychodzą na scenę, żeby zapowiedzieć początek koncertu i podziękować wolontariuszom za fantastyczny 2017 rok ich pracy, zaangażowania, serca! Już widzę, jak śpiewamy razem słowa z utworu "Autystyczny" - na pierwszy rzut oka nie widać, że Cię kocham!

Ekonomiczny christyle (wg ks. Orione)

2017-11-18T12:13:00.001+01:00

Ośmiu najbogatszych ludzi świata ma razem więcej pieniędzy niż 3 miliardy 600 milionów najbiedniejszych. To jest gorsze niż terroryzm. Wobec nieprawdopodobnego dramatu tych milionów ubogich ludzi – co Zgromadzenie Księdza Orione może zrobić? „Nie jesteśmy w stanie rozwiązać problemu, ale możemy się poświęcić pracy. Jako przykład – mówi ks. Fulvio Ferrari, Ekonom Generalny księży orionistów – przychodzi mi na myśl mój ostatni pobyt w Chile. Za kaplicą w jednym z naszych dzieł jest mały cmentarz. Spoczywa tam kilku naszych współbraci. W latach pięćdziesiątych przybyło tam w sumie siedmiu włoskich misjonarzy.” Do tych siedmiu misjonarzy przyłączyło się wielu świeckich i teraz mamy w Chile cztery wielkie dzieła, każde z nich składa się z parafii, Małego Cottolengo (jak nazywają się tam ośrodki opiekuńcze dla niepełnosprawnych) oraz szkoły. To nie rozwiązało wszystkich problemów, ale na pewno życie wielu podopiecznych tych dzieł zmieniło się na lepsze, wychowało i wykształciło się kilka pokoleń, stworzyły się miejsca pracy.

„Odnowić wszystko w Chrystusie” to jest zasadniczo prawdziwa ekonomia wielkiej Rodziny Oriońskiej. Ta bardzo uniwersalna, szeroka koncepcja każe nam być nie tylko kaznodziejami, nie tylko siedzieć w kancelarii lub zakrystii. To nie jest typowe zadanie dla księdza, ale żeby prowadzić misje, trzeba stworzyć dla nich zaplecze. Dlatego kolejny Orioński Kongres Administracyjno-Ekonomiczny stwarza zakonnikom, siostrom zakonnym, świeckim współpracownikom okazję do wymiany doświadczeń, nawiązania bliższych relacji i międzynarodowej współpracy. Okazuje się, że nie bez znaczenia jest też fachowa wiedza, która pozwoli prowadzić skuteczną działalność na rzecz ubogich w zmieniającym się świecie. To, co posiadamy nie może leżeć odłogiem – musi pracować dla dobra ludzi, a największym skarbem, jaki posiadamy jest potencjał ludzi. W Chile wystarczyło siedmiu zapaleńców… Między 16, a 18 listopada br, w Montebello we Włoszech zgromadziło się ponad sześćdziesiąt!

Papież Franciszek – wyjaśnia ks. Tarcisio Vieira, Dyrektor Generalny księży orionistów – prosi nas o nową mentalność, która mogłaby pokonać przepaść między dobrem wspólnym, a ekonomią. Ojciec Święty daje tu trzy wskazówki: odbudowanie prymatu polityki nad ekonomią i finansami, reforma finansów według norm etycznych, ekologiczna działalność ekonomiczna jako przeciwieństwo chciwego i pozbawionego hamulców konsumizmu.”

„Ubodzy są naszymi Panami”, jak mówił ks. Orione - to ze względu na nich podejmujemy nasze wysiłki. Pieniądze zebrane dla ubogich mają trafiać do ubogich – więc jak utrzymać same instytucje, fundacje, pracowników, koszty działalności? Social business, dzisiaj koncepcja coraz modniejsza wśród odpowiedzialnych przedsiębiorców, w naszym, kościelnym wydaniu, jest inwestycją dostarczającą dochody na działalność charytatywną. Nasz ośrodek w Brańszczyku stanowi tu ilustrację. By utrzymywać tych mieszkańców Domu Emeryta, którzy nie są w stanie płacić rynkowych stawek za opiekę i utrzymanie, powstał w tym samym miejscu Dom Rekolekcyjny, który przynosi zyski. W ten sposób wszyscy uczestnicy rekolekcje stają się automatycznie darczyńcami, którzy wspierają naszych podopiecznych. Dzisiejsi ekonomiści przyznają rację takiej koncepcji działalności charytatywnej, a przecież kiedyś fundacje na rzecz ubogich opierały się na podarowaniu dochodów z ziemi lub przedsięwzięcia. Dziś ta koncepcja wraca. Przykładem historycznym takiej działalności był majątek w Łaźniewie jako zaplecze finansowe dla Zakładu Wychowawczego w Warszawie na Barskiej, gdzie ks. Franciszek Toporski gromadził, wychowywał i uczył warszawskie sieroty i dzieci z ubogich rodzin. Wychowankowie sami wykonywali część pracy – zaczynając od uprawy, przez wytwarzanie produktów (pieczywo) oraz sprzedaż. Tak rozwiązywało się zagadnienie ekonomiczne ale jednocześnie było to częścią samego wychowywania!

Social business wymaga od nas też, żeby oriońska ekonomia była konkretnie związana z rzeczywistością, a nie obrotem wirtualnymi walorami. Światowy zysk z czterech dni spekulacji giełdowych i bankowych daje dzisiaj większe przychody niż miesiąc całej światowej produkcji. Jako zakonnicy nie możemy brać udziału w dalszym rozdmuchiwaniu finansowej bańki, bo ta w końcu pęknie, a wraz z nią pękłoby życie naszych podopiecznych. Dobrym przykładem ekonomii realnej jest mikroekonomia – jakie znaczenia ma jedna kura kupiona dla misji w Afryce? To jeden nakarmiony człowiek. A sto kur? Stosunkowo niewielki wydatek, ale stabilnie karmi całą misję, sam się utrzymuje i przynosi rezultaty przez lata. Takie projekty rozwijane przez nasze fundacje dają ludziom nadzieję i perspektywę na przyszłość. Może dzięki temu skończą szkoły, stworzą własne przedsiębiorstwa, zajmą się budowaniem swojej przyszłości zamiast żywić nienawiść i planować wojnę z bogatymi egoistami z zachodu?